Natuur update 9: 01-06-20 t/m 07-06-20

Algemeen

Alweer een maand verder van dit bijzondere jaar. Het voorjaar, het meest cruciale punt in het jaar, het moment dat de trend voor de rest van het jaar wordt gezet is anders verlopen dan anders. In onze zoektocht naar kennis om (weer) in harmonie met de natuur samen te kunnen leven, komen ook allerhande oude wijsheden naar boven. De kennis over de lente en dat precies dit gedeelte van het jaar bepaald hoe de gewassen zullen gedijen gedurende de rest van het jaar. Deze kennis wordt al door veel medemensen toegepast die net als wij een omslag hebben gemaakt in denken en doen en daarmee proberen de oorspronkelijke staat van de natuur weer terug te krijgen.

Het toepassen van de kennis (wijsheid genoemd) over het belang van het voorjaar, resulteert in het rekening houden met de hoogte van de gewassen in het voorjaar. Als de (wilde) dieren, om wat voor een rede dan ook, te vroeg in het jaar gedwongen worden teveel van de gewassen af te grazen, zullen deze gewassen nooit hun volledige potentie bereiken. Ook de boeren merken dat er wel degelijk iets veranderd is de afgelopen drie jaar. In 2019 (met ook een bijzondere lente) werd er in plaats van 5 maaibeurten maar 3,5 maaibeurt gehaald. Dat is direct het gevolg van de klap die de gewassen in het vroege voorjaar kregen en ze zullen nooit meer de potentie bereiken die zij normaliter zouden hebben.

Al onze gewassen zijn door de eeuwen heen aangepast aan de omstandigheden alhier. Dat wil zeggen dat de gewassen weten dat er een vruchtbaar voorjaar is, waarin zij zich klaar kunnen gaan maken om zich voort te planten voordat de zomer daar is. De warme en drogere periode is een korte pauze en vervolgens als we langzaam afglijden het najaar in is er nog een kleine opleving met voldoende vocht en gematigde temperaturen. Eigenlijk een hele mooie golvende beweging.   

Deze golvende beweging zoals we die kunnen zien in de grasgroei grafiek van 2019 is als het ware de hartslag van de omgeving. Met een bijzondere voorjaar zoals 2020 krijgen we een soort van hartritme stoornis in de natuur. Dat wil niet zeggen dat zij eraan onderdoor gaat, maar er treden wel enige complicaties op en de 1,5 maaibeurt minder is daar maar één voorbeeld van. Een ander voorbeeld is het verdwijnen van de insecten precies op het moment dat de jonge vogeltjes uitkomen. Daarmee zal het eerste legsel een stuk minder vitaal opgroeien dan anders. Onze oude wijsheden laten immers weten dat in mei alle vogels een ei leggen en dat betekent dat er eind mei, nadat alle eitjes gelegd en uitgebroed zijn, jongen zijn die niets liever willen dan insecten eten. 

De afgelopen maand hebben wij 13,4 millimeter regen gemeten en dat is best weinig voor deze tijd van het jaar. In 2018 hadden we in de maand mei 51,8 en in 2019 52,0 mm regen. Dat is 75% minder neerslag. Als we daar de extreme temperaturen en de intensiteit van de zon bij optellen dan is het best logisch dat we de gewassen langzaam maar zeker zien verschrompelen.

Desalniettemin hebben wij ontzettend veel geleerd van deze situatie. Op de eerste plaats zijn we nog steeds heel blij dat we werken met een graaskaart. We houden dagelijks zoveel informatie bij, omdat het praktisch onmogelijk is voor ons om al deze gegevens voor elk jaar te onthouden en te reproduceren zoals dat met een computer kan. Ook kunnen wij elk jaar meer kennis omzetten in wijsheid, door al het geleerde toe te passen in de situaties waar we mee te maken hebben. Het maakt op die manier eigenlijk niet uit wat er precies gebeurt. We zijn flexibel en alles wat we meemaken maakt ons alleen maar veelzijdiger.

Ik kan me nog herinneren uit het leger dat je twee verschillende managers had, de ene noemden we de kazernetijgers; de (onder)officieren die enkel leiding konden geven in een rustige setting zoals de kazerne. Als we echter buiten de poorten waren, op oefening of in een inzet gebied, dan kwam er helemaal niets van de grond. Het is namelijk helemaal niet makkelijk om beslissingen te nemen als het er echt toe doet, als er echt iets besloten dient te worden waarbij er levens op het spel staan. Nu gaat het bij mij niet meer om mensenlevens zoals dat in Afghanistan was, maar nu gaat het om de levens van de dieren waar wij mee samenwerken en ook alle wilde dieren die wij graag te vriend houden.

Als alles goed gaat, er elke dag een klein beetje regen valt, vervolgens een lekker zonnetjes van achttien graden en UV index 1, dan is het voor iedereen een eitje om samen te werken met de natuur. Het wordt pas echt een uitdaging als de gewassen, waarvan de dieren afhankelijk zijn, verdwijnen als sneeuw voor de zon. Dan zien we pas wie de echte managers zijn. Daarom zijn de agrariërs hele bijzondere mensen. Zij hebben altijd al deze verantwoordijkheid gehad en hebben daardoor een enorm sterk karakter opgebouwd. Ik ben het ook niet helemaal eens met de huidige staat van deze sector, maar laten we eerlijk zijn, van welke sector nog wel? Het hele systeem is corrupt tot op het bot en het is een beetje kinderachtig om te zeggen dat iets of iemand anders meer of minder corrupt is. Dat is kleuterwerk en gelukkig doen wij daar niet meer aan mee. 

Wij hebben goede hoop voor de maand juni. Daar hebben wij onze pijlen op gezet. Niet echt een idee waarom, maar het zal vast een combinatie zijn van kennis uit het verleden in combinatie met ons gevoel. Kijken waar dat op uitloopt. 

Migratie en gras- en gewasgroei

We kunnen uit de overzichtstabel een aantal zaken opmaken: 

• De gevallen neerslag voor deze week is 6,3 mm meer dan in dezelfde week van vorig jaar. 
• De temperaturen hielden we vorig jaar in deze tijd nog niet bij dus kunnen we niet vergelijken. 
• Wat we in de onderste rijen mooi kunnen zien is het verschil tussen de maand mei van vorig jaar ten opzichte van dit jaar. Vorig jaar konden we zo snel migreren met de dieren dat we in 21 dagen de totale oppervlakte aan natuur konden aandoen. Dit jaar is dat dertig dagen en daarbij zijn we ruim twee weken later begonnen. Wat dat betreft liggen we ruim drie weken (14 dagen later + 9 dagen langere migratie) achter op dezelfde periode van vorig jaar. 
• Met als onderliggende factor dat we in de maand mei van 2019 iets meer dan tien centimeter aan gewasgroei hadden en in de maand mei van dit jaar om en nabij de zeven. Die drie centimeter verschil lijkt misschien niet zoveel, maar als je dat voor een hectare uitrekent dan loopt het aardig op. Dat zijn stiekem aardig wat maaltjes voor de grazers die wij zelf geïntroduceerd hebben, maar ook voor al het wild dat een hapje mee eet. 

De beslissing om te gaan vertragen en bijna op een wintertempo over het perceel te gaan dat volledig tot rijpheid is gekomen lijkt vooralsnog goed gewerkt te hebben. We hebben niet echt een tempo anders dan om de gehele maand juni te overbruggen. Wat ongeveer neerkomt op een migratie snelheid van 150 dagen. Dit perceel kan het prima hebben, zeker omdat de gewassen zo mooi hoog staan. Als we dit zouden doen op een hele korte weide, dan blijft er niets van over en maken we meer kapot dan we lief hebben. Wat we tot nu toe kunnen zien is dat we niet veel meer afgrazen dan hiervoor wat neerkomt op zo een 40-50%. Dat is vooralsnog niet wenselijk voor deze tijd van het jaar, maar schappelijk gezien de omstandigheden. 

Voor alle duidelijkheid is deze migratiesnelheid niet haalbaar door enkel een weide tot rijpheid laten komen. We hebben eind april al een keuze gemaakt om afscheid te nemen van onze schapen, zodat de graasdruk minder was en zij echt niet gelukkig zouden zijn in deze omstandigheden. Ook voeren we hooi bij waardoor we wegkomen met het verminderen van de dagelijkse aanbod van gewassen. Twee keer per dag een strook verse gewassen is genoeg om de dieren gezond en blij te houden. Er staat niet alleen gras, maar ook allerhande kruiden waardoor we dit kunnen doen zonder dat er eventuele complicaties optreden door een gebrek aan voedingsstoffen en stoffen met helende eigenschappen. Puur op een veld van engels raaigras is het niet verstandig om dit te ondernemen mits goed nagedacht is over het aanvullen met mineralen. Wat overigens ook geen lange termijn oplossing is, maar enkel een aanvulling. 

Alles bij elkaar hebben we onszelf en de dieren in de best mogelijke positie gezet en dat scheelt echt een hoop zorgen. Nu maken we het beste van de situatie en komen we er echt sterker uit dan dat we erin gingen. Meer hooi voeren, is meer zaad op de weide. De dieren dichter op elkaar, betekent meer verstoring van de bodem, wat ervoor zorgt dat er meer nieuwe soorten kunnen ontkiemen. Meer platgetrapte gewassen en mest, betekent meer eten voor de mestkevers en al het bodemleven. Kortom, we winnen elke dag een beetje. Daarom stoppen we de spaarzame extra tijd in een poging om onze ervaringen te delen via deze website. We hopen dat er meer medemensen net als wij, weer beter en sterker kunnen worden. Zodat we met zijn allen vooruit kunnen gaan in plaats van de andere kant op.

Zeker niet de kant op van het nep goeddoenerij, zoals de natuurorganisaties en de Green Deal van Timmermans ons doen geloven. Hier wordt helemaal niemand beter van, anders dan de elite die achter deze plannen zit. De natuurorganisaties en andere mooie praatjes clubjes die inspelen op het sentiment van de onwetende burger zijn een prachtig mooi voorbeeld van gecontroleerde oppositie. Er werkt geen oppositie tegen jezelf beter dan de oppositie die jij zelf betaald via de achterkamertjes. Zo lijkt het net alsof er echt een tegengeluid is, van partijen die tegen van alles en nog wat zijn. Ga maar eens goed kijken wie deze partijen betalen en je komt (niet geheel verrast hopelijk) bij dezelfde investeerders uit. Het is allemaal een spelletje en we hebben het door, we laten ons niet meer foppen en gaan echt zelf op zoek naar de waarheid zonder bang te zijn voor eventuele nare of rare wetenswaardigheden die dan tevoorschijn komen. 

De flora  

• 

• 

We mogen dit jaar weer twee nieuwe soorten verwelkomen op ons stukje natuur. Links zien we de Wikke in bloei en rechts de Rododendron. De Wikke is een soort die we graag wilden toevoegen aan de weides. Welke Wikke soort dit is weten we nog niet. Er zijn er nogal wat en voor de kenner in spé is het nog een aardige zoektocht om te herkennen welke soort het precies is. Aan de andere kant, zoals we vaker zeggen als er veel jargon wordt gebruikt om dieren of planten aan te duiden: “De planten interesseert het niet hoe zij heten, waarom maken wij ons er wel zo druk om?”. Het kan uiteraard best makkelijk zijn om precies te weten waar we het over hebben, zodat er geen misverstanden over bestaan. Echter in dit geval lijkt het me niet echt nodig om precies te weten welke subsoort het is. Het is vooral leuk en niet echt noodzakelijk voor ons. We zijn in ieder geval erg blij met deze soort. De wikke is net als de klaver een vlinderbloemige en daar waren onze pijlen op gericht. Er zijn heel wat insecten die specifiek vlinderbloemigen opzoeken voor hun voeding danwel voortplanting. Als de populatie vlinderbloemige langzaam stijgt en een equilibrium gaat vormen met de rest van de omgeving, zullen met der tijd ook meer insecten een vaste plek hebben om hun leven rondom te organiseren. 

De Rhododendron is een soort die het erg goed doet in onze omgeving en nu meer dan een eeuw geleden is ingevoerd vanuit Zuid-Europa. Kennelijk is de honderd jaar een magische grens waarna een uitheemse soort als ingeburgerd wordt beschouwd. We hadden het geluk een achttal van deze struiken (stronken) te vinden op een stort voor groenafval. Het waren niet de mooiste of de beste, maar ze staan nu fantastisch te bloeien. Deze kleur is, zover wij het hebben kunnen zien in de omgeving, één van de laatste kleuren die in bloei komt. We hebben de acht Rododendron stronken in de bosranden gezet waar zij voor de nodige kleurenpracht mogen gaan zorgen. Ook zullen de hommels en andere bestuivers hier een vaste plant en daarmee een locatie erbij hebben die ze in kunnen plannen in hun routes op zoek naar stuifmeel en nectar. 

De dieren waar wij mee samenwerken 

Excuses voor de wat wazige foto, maar het is best lastig om een zoekende honingbij te volgen totdat deze op een grasspriet is geland, waardoor deze op zijn beurt doorbuigt en heen weer blijft schommelen totdat de bij weer vertrekt. Desalniettemin kunnen we denk ik goed zien dat het inderdaad gaat om een honingbij, die kennelijk aardig wat stuifmeel in de “korfjes” hangende aan haar achterpootjes heeft gestopt. Dit is de eerste keer dat wij ooit hebben mogen aanschouwen dat een honingbij zich tegoed doet aan het stuifmeel van de bloeiende grassen. Eerlijk gezegd wisten we ook helemaal niet dat dit überhaupt gebeurde. We weten ook niet of dit een goed of een minder goed teken is. Misschien is er wel een tekort aan andere soorten gewassen die stuifmeel leveren op dit moment in tijd? Des te meer we er op gingen letten, des te meer bijtjes vonden we in het hoge bloeiende gras. Ook is van een afstandje duidelijk te zien waar de bijen zitten. Je hoeft enkel de opverende grashalmen in de gaten te houden, die na het opstijgen van de bijen weer terug omhoog schieten.

De natuur zorgt ervoor dat er voor iedereen genoeg is. Daarom zie je in de natuur ook geen golfbanen, die maakt de mensheid enkel. Op de één of andere manier is de gedachte er ooit ingeslopen dat het gras, of het gazon allemaal dezelfde lengte hoort te hebben. De “echte” fanatische gazonbeheerders spuiten zelfs alle kruiden en bloemen kapot. Een heel mooi staaltje van IK ben god en IK bepaal wat goed en wat slecht is en wat mooi en niet mooi is. Wij blijven het bijzonder vinden hoe het kan dat wij als mensheid dingen mooi vinden en willen, die helemaal niet goed zijn. Als we naar de natuur kijken en haar ideeën kopiëren (beter goed gejat dan slecht bedacht) dan krijgen we misschien wel een veel mooier en gezonder landschap? Door van de natuur te willen leren, grazen wij überhaupt niet alles af tot één homogeen landschap. Dat wil niet zeggen dat we alles maar laten voor wat het is en “de natuur” haar beloop laten.

De natuur is de natuur niet meer. Zeker niet in ons land. Wij hebben ons de natuur toegeëigend en daarmee komen er verantwoordelijkheden. Net als in de film “Bruce Allmighty” met Jim Carry. In deze film vond hij dat “god” hem onredelijk behandelde en dat hij het veel beter zou kunnen. Zonder de hele film te verklappen is de moraal van het verhaal, dat Bruce, nadat hij een tijdje “god” mocht spelen erachter kwam dat er een enorme verantwoordelijkheid rust op diegene die “god” speelt. GOD is GOD voor een reden. Het is voor ons niet nodig om GOD te willen zijn, want die is er al en die heeft echt het beste met iedereen voor. Zo ook met de honingbij en om te zorgen dat zij stuifmeel kan verzamelen, is ervoor gezorgd dat de grazers niet alle grassen en gewassen afkluiven tot op de grond. Wij kiezen liever voor een goed gejatte versie en daarom grazen wij, net als in de natuur, niet alles af maar laten we genoeg over voor de wilde grazers, voor de vogels om zich in te verschuilen en kennelijk voor de bijen om stuifmeel te kunnen verzamelen. 

De wilde dieren waar wij mee samenwerken

Niet natuurlijke invloeden  

Op 3 juni was het echt een feestdag voor diegene die het mooi vinden dat onze gehele atmosfeer wordt volgepompt met aerosols die allerhande metaalzouten bevatten zoals AluminiumOxide, Barium en Strontium. Ik ben geen wetenschapper, maar ik weet wel dat dit soort taferelen die we op de foto kunnen zien niet zomaar gebeuren. Het ziet er absoluut bijzonder uit en ik zal je eerlijk verklappen dat ik in 2016 ook dacht dat het een natuurlijk verschijnsel was. Nu, een aantal jaar verder waarin ik gepoogd heb de wereld om mij heen wat beter te begrijpen, kan ik naar dit fenomeen kijken en zeggen dat het eigenlijk niet iets positiefs is. Ik probeer daarom mezelf zo compleet mogelijk te informeren en gezond boerenverstand als lijm te gebruiken om alle losse elementen aan elkaar te kunnen plakken. Halo’s zijn inderdaad een natuurlijk fenomeen en worden veroorzaakt wanneer het zon- of maanlicht door een ijle nevel van ijskristallen schijnt. Deze ijskristallen, hoog in de atmosfeer, fungeren als een soort van prisma waar het zon- of maanlicht door wordt opgebroken in de losse kleuren. Voor diegene die Holtland Homestead Natuur Update 5 van dit jaar hebben gelezen weten misschien nog dat aerosols die vrijkomen bij vliegtuigen hoog in de atmosfeer, dezelfde effecten hebben.  

De aerosols hebben nu eenmaal de potentie om als nucleus te fungeren bij het vormen van ijskristallen. Als er genoeg wordt losgelaten, wat 3 juni 2020 zeker het geval was, dan bestaat de mogelijkheid dat er zich ijskristallen gaan vormen rondom de aerosol deeltjes vanuit de chemtrails. Waardoor wij met het blote oog, op een dag waar geen wolken voorspeld waren en de temperaturen opliepen tot boven de 26°C, een halo rondom de zon konden zien. 

Nogmaals, ik ben geen wetenschapper, ik heb niet de mogelijkheden om in een vliegtuig te stappen, naar de halo te vliegen en van dichtbij monsters te nemen en die te analyseren. Dat is ook het lastige van de situatie waar wij als mensheid in zitten. De techniek is zo geavanceerd geworden dat bijna niemand meer begrijpt hoe het precies werkt. Voorheen konden we zelf alles repareren, snapten we de werking van een stuk techniek en konden we de losse componenten vervangen voor één die wel werkte. Tegenwoordig kun je een willekeurig apparaat openmaken en denken; waar ga ik in hemelsnaam beginnen. Gelukkig kunnen wij vandaag de dag door techniek ook veel positieve dingen doen waaronder informatie delen en hulp vragen aan medemensen die wel een bepaald stuk techniek bezitten en snappen. Daarnaast is ons gezonde boerenverstand niet compleet verdwenen en kunnen we middels het herkennen van patronen een heel eind komen. 

Afsluitende gedachte 

Ik betrapte me deze week op iets waar ik later van dacht, dit is eigenlijk helemaal niet slim om te zeggen. We hadden met kennissen een gesprek over de hetgeen we hebben meegemaakt de afgelopen maanden. In dat gesprek werd verteld dat de maatregelen die getroffen werden door de situatie die er is gecreëerd, in sommige landen wel heel extreem was. Dat er in Italië en Spanje verregaande beperkingen waren opgelegd aan de gehele bevolking. 

Soms ben ik niet alert genoeg in een gesprek, want wat zeggen we nu eigenlijk? Hoe kunnen we weten, met enige zekerheid vaststellen dat hetgeen wat we claimen ook daadwerkelijk zo is? Hoe kunnen we weten hoeveel medemensen in Italië en Spanje nu echt last hebben gehad van de maatregelen die er getroffen zijn in verband met de “Bierverkoudheid”? Geloven wat de media ons verteld? Het grappige is, dat wij zelf een goed voorbeeld zijn dat er helemaal geen eenduidig antwoord kan bestaan. Op de plek waar wij nu verblijven hebben we amper wat gemerkt van de hysterie. De winkels hier doen niet echt mee aan de waanzin en zijn nog even vriendelijk en positief als anders. Als je het nieuws van de reguliere media hebt gevolgd de afgelopen maanden (geen idee waarom je dat zou doen) dan krijg je het idee alsof er iets heel ergs gebeurd is. Als wij hier in Nederland, één van de kleinste landen van het Europese vaste land, met de hoogste bevolkingsdichtheid, niet allemaal hetzelfde ervaren hebben, wat kunnen we dan niet denken van de enorm grote landen zoals Italië, Spanje, Frankrijk en Duitsland? Hoe weten we nu echt zo zeker dat hetgeen wat er op het “nieuws” verteld wordt, correct is, als wij dat helemaal niet hebben gehad in ons piepkleine landje? 

Ik denk wel te weten hoe dat kan komen en het antwoord is BEELDVORMING. De televisie is als geen ander in staat om een beeld te creëren dat, gedeeltelijk of totaal, niet klopt met de werkelijkheid. Het is heel makkelijk om een bepaalde situatie uit te vergroten waardoor het lijkt alsof er overal wat aan de hand is. Ik heb hier twee mooie voorbeelden van. 

Het eerste voorbeeld is wat ik zelf meemaakte toen ik werkzaam was op een vakantiepark. Tijdens de reparatie klussen bij de bungalows op een gegeven dag hoorde ik van meerdere mensen het verhaal dat er een TBS-er was ontsnapt en er iets raars was gebeurd (nogmaals ikzelf kijk en luister geen nieuws). De medemensen kwamen uit totaal verschillende hoeken van het land en ze waren allemaal ontdaan en zelfs een beetje bang, want stel je voor dat die gevaarlijke TBS-er bij jou in de buurt zou komen. Een mooi voorbeeld hoe effectief dit medium werkt, door één los incident ergens in den lande dusdanig in beeld te brengen en daardoor medemensen kilometers verderop in angst te laten zitten want die “idioot” kan zomaar bij jou op de stoep staan. 

Het tweede voorbeeld is van Gelbrig, haar broer woont al jaren in Indonesië. Op het moment dat daar de schietpartijen waren op Bali woonde haar broer daar ook nog. Hier op het nieuws werd het breed uitgemeten. Het hele eiland was kennelijk in rep en roer. Uiteraard heeft zij diezelfde avond haar broer gebeld en gevraagd hoe het met hem ging. Hij was vooral verrast door het telefoontje, maar had geen enkele weet van de “problemen” op het eiland. Voor diegene die nog nooit op Bali zijn geweest, het eiland is niet bepaald groot te noemen. In een dag rijden ben je het hele eiland rond en als daar iets serieus ergs was gebeurd, dan weet iedereen dan meteen. Kortom, een hele mooie manier om een beeld te creëren van iets dat lokaal helemaal niet ondersteund wordt. 

Dan rest de vraag nog waarom gebeurt dit? Dat is in ieder geval de vraag die ik continue blijf stellen. Waarom is dit nodig? Beeldvorming is een heel effectief middel om de publieke opinie te sturen. Kijk naar het tafereel wat wij de afgelopen maanden hebben doorstaan. Hoeveel tegenstrijdige informatie er bestaat rondom de maatregelen die genomen zijn. Dat geeft te kennen dat er een poging is ondernomen om een eenduidig beeld te creëren, maar dat het niet heel goed gewerkt heeft.

Tegenwoordig hebben we niet enkel de staatsomroepen, maar honderdduizenden verschillende platformen waarop medemensen hun verhaal en ervaringen kunnen delen. Dat is precies wat het beeldvormingsproces in de weg staat. Zoals eerder verteld, wil je met beeldvorming een (gecontroleerde) situatie dusdanig uitbuiten en uitvergroten zodat het lijkt alsof er veel meer aan de hand is dan in werkelijkheid. Met zoveel verschillende medemensen die nu ook een middel hebben om hun beeld te delen, ontstaat er als het ware een ruis op het beeldvormingsproces. Er wordt nu informatie gedeeld die een andere kant van de werkelijkheid belicht en daardoor is er geen eenduidig beeld te vormen.

Voor diegene een bepaald beeld willen creëren is dit natuurlijk een doorn in het oog. Zo kunnen de plannen die er liggen steeds minder snel worden doorgevoerd omdat er teveel medemensen zijn en gaandeweg bijkomen die twijfelen. Om dat probleem aan te pakken zien we nu dat er een Fascistisch middel wordt ingezet in wat wij een vrije wereld noemen en dat is CENSUUR. Om te zorgen dat het gewenste beeld bij veel mensen op het netvlies en daarmee in het onderbewustzijn wordt gebrand, is het noodzakelijk gebleken dat het recht op vrijheid van meningsuiting kan worden opgeschort. Als we nu nog niet doorhebben dat er iets heel raars aan de hand is in onze wereld dan weet ik niet wat er nog meer moet gaan gebeuren voordat er serieuze wanorde ontstaat. Als een regering, bewust of aangestuurd vanuit een bepaalde hoek, overgaat op het ontnemen van de primaire rechten van de mens en de burger, dan hebben we denk ik wel wat te ondernemen met zijn allen? Want wat is een samenleving waarbij de rechten van een mens worden ingetrokken? Juist, een tirannie. Heel vervelend hè om dat toe te moeten gaan geven. Ik weet het, ik heb er ook last van. Het is toegeven dat er iets serieus mis is gegaan en dat er dus iets moet gaan gebeuren want anders hebben we binnen afzienbare tijd een hele vervelende situatie laten ontstaan. 

Op dit moment lijkt het voor veel medemensen nog niet erg genoeg te zijn, maar wanneer is het dan wel erg genoeg? 

Wanneer zullen we met z’n allen wel aangespoord worden om actie te ondernemen? Zullen we dat überhaupt gaan doen, of zullen we elke keer weer een beetje water bij de wijn gaan doen en denken: “De buurman had toch al een vervelende mening, misschien wel fijn als hij zijn mond een keertje houdt”. 

Gaan we echt wachten totdat het recht op vrijheid verdwijnt en dan…? 

Zullen er niet nog meer rechten gaan verdwijnen mettertijd? Als er één lukt, misschien lukken er dan nog wel meer? 

Al dit soort vragen gaan door mijn hoofd en ik ben erg benieuwd waar dit toe gaat leiden. Ik heb nog steeds een positieve instelling, dat het slechts een kwestie van tijd is dat er genoeg medemensen doorkrijgen dat we een belangrijke taak uit te voeren hebben. Dat we de mouwen gaan opstropen en onze schouders gaan zetten onder het bouwen van een wereld waarin wij, onze kinderen en de natuur echt vrij kan zijn. Niet zo een halfbakken vrijheid waarin we nu in leven. Waarin we op dagdagelijkse basis worden voorgelogen. Achteraf gaan we echt lachen met z’n allen, ik kan het moment al voor me zien. Was de NOS al die tijd al een kanaal voor de elitaire ordes? Speelde Mark Rutte maar een rol voor de machtswellustelingen achter hem? Wie had dat ooit kunnen denken? Maar goed dat we er met z’n allen iets aan gedaan hebben, zodat er niet nog meer levens van medemensen op het spel zijn gaan staan. Een mooi vooruitzicht!