Natuur update 19: 05-10-20 t/m 11-10-20

Algemeen 

Het is wederom die tijd van het jaar. Ik weet dat niet alle medemensen in ons land blij zijn met de ganzen, maar wij blijven het een prachtig aangezicht vinden. Niet alleen het aangezicht trouwens, maar zeer zeker ook het vertrouwde ge-gak in de lucht aan het einde van de middag tot soms in de nacht. Ik heb me van jongs af aan verbaasd over de manier van vliegen. Waarom in deze vorm? Hoe weten zij waar ze heen gaan, meestal duizenden kilometers verderop? Hoe houden ze het in hemelsnaam zo lang vol?

Een hele mooie uitleg van een bijzondere denker en doener, Georges Lakhovsky, is te vinden in de eerste twee hoofdstukken van zijn boek “The Secret of Life, cosmic rays and radiations of living beings”. Op het moment van schrijven (1923) had de wetenschap de volgende theorieën naar voren gebracht die het migrerende proces van vogels kon verklaren: 

“ On the subject of migration of birds and the means employed by them to that end, naturalists have advanced a great variety of hypotheses. Some have attributed the migratory instinct to an exceptionally acute sense of sight, while others have imagined the existence of an extremely sensitive hearing thanks to a kind of microphonic apparatus. There were yet others who have supposed that birds were endowed with a highly developed olfactory sense enabling them to detect effluvia which escapes us. There are also those who have invoked an electromagnetic action, localised in the atmosphere; and lastly there is the hypothesis of place-memory”

—Georges Lakhovsky

Wat Lakhovsky heeft ontdekt is dat migrerende vogels gebruik maken van een bijzondere techniek die inspeelt op de verborgen kant van ons bestaan, namelijk het energieveld waarin wij leven. Op de eerste plaats hebben vogels twee drie-assige “gehoor’ kanalen in hun hoofd zitten. De kanalen zijn half rond en gevuld met een vloeistof die sterk reageert op elektromagnetische velden. De drie assen zijn nodig omdat een vogel, anders dan wij, drie assen nodig heeft om te kunnen vliegen. In deze kanaaltjes bevindt zich een beweegbaar spiraal-achtig mechanisme waarmee de vloeistof kan worden gestuurd en daarmee kan worden afgestemd op een bepaalde frequentie.

Het tweede middel dat vogels bezitten, door het gebruik van de vleugels in combinatie met lucht en de wind, is het creëren van frictie en daarmee een spanningsveld. Dit spanningsveld kan oplopen tot vele tienduizenden volts als de wind aan intensiteit toeneemt. Het laatste punt wat de vogels helpt is hetgeen we kennen als het elektrische potentieel van de verschillend hoogtes in onze atmosfeer. Op het aardoppervlak is de spanning 0 volt, maar met elke centimeter stijgt het 1 volt. Op een hoogte van 1000 meter is het spanningspotentieel dus 100.000 volt. 

Stel dat een gans optimaal kan vliegen met een spanningspotentieel van 75.000 volt, rond de 750 meter hoog. We weten dat de ganzen een directe lijn vliegen naar de plaats van bestemming en zij komen onderweg dus wind tegen vanuit allerlei verschillende hoeken en met verschillende snelheden. Bij een toenemende wind, die ervoor zorgt dat het spanningsveld met 25.000 volt toeneemt door de frictie die ontstaat met de vleugels, kan de gans de vluchthoogte verlagen met 250 meter om zo op de 75.000 volt te blijven.

Dit leert ons dat de gans in kwestie perfect is uitgerust door die of hetgeen onze wereld bedacht en gecreëerd heeft. Niet alleen heeft de gans een ultra geavanceerd systeem van zelf regulerende “gehoor”kanalen die de juiste spanning kunnen detecteren en in combinatie met de hersenen ervoor kunnen zorgen dat de gans zich aan kan passen aan de veranderende (elektrische) omstandigheden daarboven, maar maakt zij ook perfect gebruik van de al aanwezige vormen van de natuurlijke energie die overal om ons heen te vinden is. Met deze informatie kunnen we de volgende keer als de ganzen laag overvliegen en makkelijk te zien zijn, snappen dat zij wind tegen hebben en zij hun hoogte hebben aangepast om weer op het optimale spanningspotentieel uit te komen.  

Wat ik hier vooral van leer is dat door de natuur los te laten en allerhande constructies te bedenken die misschien wel deels natuurlijk zijn, maar niet werken volgens de principes die er al zijn, werken we onszelf en de natuur in haar geheel eigenlijk tegen. Het bijzondere is, dat rond de vorige eeuwwisseling er al duizenden patenten waren, gericht op de inzet van dezelfde energie die de ganzen gebruiken en toch stoken wij nog steeds kolen, gas en olie producten? Ook hadden deze patenten niets te maken met het splitsen danwel fuseren van atomen en al helemaal niets met windmolens en zonnepanelen.

Als we onszelf en de natuur niet echt willen begrijpen komen er alleen maar oplossingen die enorm veel geld kosten en nooit een echte oplossing worden. De moraal van deze lange intro is dat alles wat we nodig denken te hebben er al is. Het zit in ons en het vliegt elk najaar over ons hoofd. We hebben enkel nooit geleerd om daar naar op zoek te gaan. Op dit moment zijn wij aan het rondrennen in het duister met enkel een kaars die op het punt staat van uitgaan. Dat zie ik als iets positiefs want dit systeem was toch al niet meer houdbaar en het alternatief gaat ons alleen maar dichter bij onszelf brengen en dichter bij de natuur. Ik kan niet wachten!

Migratie, gras- en gewasgroei

We hebben deze week wederom 1,6 cm aan gras- en gewasgroei gemeten. De temperaturen gaan nu zo’n 2 à 3 graden per week omlaag dus zal het gras ook minder snel groeien. Vorig jaar zijn we rond 15 oktober gestopt met migreren en dat is volgende week. Toch altijd een bijzonder moment, dat het einde van het groeiseizoen eraan zit te komen. Alles bij elkaar hebben we een fantastisch jaar gehad. Uiteraard zit er af en toe een dalletje in, maar dat weegt bij lange na niet op tegen de pieken die we ervaren.

We hebben dit jaar veel nieuwe soorten gewassen in de weide mogen aantreffen. Daarbij lukt het vooralsnog aardig goed om de gewassen die er al aanwezig waren te handhaven zoals het St. Janskuid, Akkerviooltje, Vlas Leeuwenbekje, vogelpootje en veldkers. Onze methodiek om niet het complete terrein om te ploegen en vervolgens in te zaaien met een mengsel, maar juist het proces van verandering langzaam en bij voorkeur enkel door dierlijk gedrag te laten plaatsvinden lijkt een fijne beslissing te zijn geweest. We hebben inderdaad wat meer geduld nodig, maar de soorten die er nu zijn en misschien wel zouden verdwijnen na het omploegen, kunnen we niet zomaar weer terugkopen.

Ook het aanplanten van bomen heeft ons veel geleerd over de gesteldheid van de bodem en welke planten en bomen het op dit specifieke stuk goed doen. Ondanks de grote lijnen qua bodemgesteldheid zijn er zeker lokale verschillen die een reden tot aankleding geven voor een andere vegetatie. Dat is nu precies waar wij zo van kunnen genieten. Op een stuk van een 100 hectare kun je je in 10 verschillende landen wanen qua begroeiing. Dat maakt elk gebied, elk land en elk werelddeel nu juist zo leuk.

Ik begrijp best dat de hedendaagse boeren niet direct schuldig zijn aan het versoberen van ons landschap of zoals het in het boek Wilde Planten deel 2 door de auteur wordt omschreven: het creëren van “de groene leegte”. Ik denk wel dat we allemaal nu de kans hebben om samen te bepalen wat we wel willen in ons landschap en wij vinden persoonlijk dat de natuur het eigenlijk al voor ons bepaald heeft. Uiteraard hebben we landbouwgrond nodig om onszelf te voorzien van voeding, maar wie heeft gezegd dat hoe dit dient te verlopen en hoe het eruit dient te zien? Zeker als het woord economie of economisch wordt gebruikt om het bestaande regime/systeem te rechtvaardigen.

De boeren, maar ook wij, zitten vast in een systeem waar we eigenlijk niet veel over te zeggen hebben. Vandaag de dag lijkt het er op dat als je een andere kijk op het leven hebt, die in vele gevallen een stuk positiever is, je die beter bij jezelf kunt houden en zeker niet dient te delen op het internet of social media. Wij hebben in ieder geval dit jaar aan onszelf kunnen en mogen bewijzen dat we echt anders met onze omgeving om kunnen gaan en daarbij niet in het kamp van de multinationals en niet in het kamp van de zogenaamde groene rakkers terecht hoeven te komen. Uiteindelijk zijn het twee kanten van dezelfde medaille, maar dat mag je kennelijk ook niet meer zeggen. Wij zijn erachter dat we ergens in het midden uit horen te komen. Dat doet me denken aan een uitspraak waar onze voorouders kennelijk veel waarde aan hechtten zodat deze in onze orale traditie in stand is gehouden, namelijk: De waarheid ligt in het midden.

Hoe verder we van het midden geraken, des te minder waarheid blijft over. Wij hebben veel mooie momenten beleefd dit jaar die we nooit meer zullen vergeten. Van baby hertjes die voor het eerst het veld op komen waggelen, naar de schattigste baby vogeltjes ooit, namelijk die van de Tjiftjaf, tot de in het wild geboren biggetjes. Alles gaat samen, van klein tot groot, van wild tot knuffelig. Zo lang er een wil is, is er een weg. Wij hebben slechts de eerste kleine stapjes gezet op die weg en het is nu al fantastisch. 

De flora 

De dieren waar wij mee samenwerken 

Nog een paar weken en dan is het zover, dan mogen alle varkens weer bij elkaar lopen. We hebben dit jaar na de geboorte van de biggen ervoor gekozen om mamma varken gescheiden te houden van pappa varken. Ik weet dat dit een gangbare manier van zaken is in het boeren leven, maar als je de tekst zo ziet verschijnen op je computerscherm, dan klinkt het eigenlijk best raar.

Tijdens onze stageperiode in Amerika bij Greg Judy, hebben we eigenlijk een unieke kijk verkregen in een situatie die tegen alle gevestigde paradigma’s omtrent het samenwerken met dieren ingaat. Wij hebben daar deel uit mogen maken van een kudde koeien van ergens tussen de driehonderd en driehonderdvijftig stuks waarbij alle generaties en beide geslachten gedurende het hele jaar bij elkaar liepen. Dit voelde heel natuurlijk aan. De mannen trokken veelal met elkaar op en hadden zo nu een dan hun stierengevechten waarbij ze kuilen groeven met hun poten en met elkaar stoeiden door met de koppen tegen elkaar te bepalen wie de sterkste was.

De mamma’s zochten elkaars gezelschap op en de kleintjes waren in verschillende groepen verdeeld waarbij de kalfjes van het jaar ervoor met elkaar optrokken en de kalfjes van dit jaar hun eigen clubje vormden. Het was een feest om naar te kijken, hoe een clubje van 30 kalfjes van een paar maanden oud op ontdekkingsreis gaan in de bosjes om er vervolgens weer als een dolle uit te rennen omdat het toch best spannend was zonder mamma in de buurt. Het voelde echt zoals ze dat in Amerika noemen “One happy family”. Het klopt inderdaad dat Greg zijn koeien ook wel eens liet slachten. In een wilde setting zijn er roofdieren die zorgen voor balans en in een setting waar de mens verantwoordelijk is, zijn wij degene die voor de balans dienen te zorgen. Is dit een perfecte staat van zijn? Ik denk het niet, maar ik kan je met zekerheid vertellen dat hetgeen daar gebeurde zoveel positieve energie creëert dat wat er als negatief kan worden bestempeld in het niet valt. 

Deze ervaring was ons uitgangspunt waarmee wij terug naar Holtland kwamen en een jaar later startten met samenwerken met “ons” stuk natuur. Varkens zijn, gezien de omgeving, een goede keuze. De meeste varkens die in het “wild” leven bevinden zich in bosrijke omgevingen. Dit jaar was het eerste jaar dat we ook daadwerkelijk biggetjes kregen. Mamma varken beviel, net als de wilde zwijnen, in een eigen gemaakt nest in het bos. Op het moment van geboorte waren alle varkens nog samen en het was hun gedrag wat ons vertelde dat het die ochtend zover was. De mannen stonden gedrieën op het veld, starend naar de bosrand alsof daar iets heel raars gebeurd was.

De eerste dag ging het goed maar de geuren die nog aan mamma varken hingen, zorgden ervoor dat het mannetje haar niet met rust wilde laten. Wij wisten niet of dit fijn was voor haar omdat we op dit vlak nog geen ervaring hadden. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om haar apart te houden voor haar eigen rust en de rust van de kleintjes. Het mannetje was niet agressief of iets dergelijks, maar heel erg opgewonden door alle vreemde geuren die rond het nest hingen van de geboorte. We hebben dus gekozen voor “het zekere voor het onzekere” in dit geval.

Nadat de kleintjes na een week of tien naar hun nieuwe adresjes waren, stonden we wederom voor een keuze. We weten van de verhalen op internet dat mamma varken twee of zelfs drie keer per jaar een toom kan krijgen, evenals de wilde zwijnen, en dat bracht ons aan het twijfelen. Onze ervaring in Amerika heeft ons geleerd dat gedomesticeerde dieren na verloop van tijd het gedrag weer hervinden van hun verre voorouders en samen kunnen leven in kuddes van meerdere generaties zonder dat er vervelende situaties optreden zoals incest. Bij Greg waren er na vijftien jaar nog geen complicaties ontstaan. Zijn kudde was juist vele malen gezonder geworden en zijn stieren worden vanuit heel Amerika gekocht. 

Wij hebben niet de ruimte om 300 varkens in balans met de omgeving samen te laten leven en we weten eigenlijk niet hoeveel dieren er nodig zijn om in een soortgelijke situatie uit te komen waarbij er geen complicaties optreden. Wij durfden het daardoor niet aan om te experimenteren dit jaar en te zien hoe het zou lopen als we alle varkens bij elkaar zouden laten gedurende het hele jaar. We gaan nog eens goed nadenken over wat we volgend jaar willen proberen.

We zijn er inmiddels achter dat veel boekjes en websites, hoe integer ook, niet van toepassing zijn op de manier waarop wij met de dieren samenwerken. Bij ons worden kippen broeds die eigenlijk, volgens de raskenmerken, niet meer broeds zouden worden. Ook hebben we meerdere kippen die twee keer broeds zijn geweest of zelfs drie keer. Dit ligt natuurlijk niet aan ons, maar aan de setting waarbij de dieren zoveel mogelijk kunnen doen wat zij het liefste doen. Of we dat bij de varkens volgend jaar willen gaan verruimen, zodat zij het gehele jaar bij elkaar kunnen lopen en de mogelijkheid bestaat dat mamma varken later in het jaar nog een toom krijgt, weten we nog niet.

Bij de wilde zwijnen hebben we dit jaar ook mamma’s gezien die nog met een tweede set babytjes liepen, dus het kan wel. Het is wel een opgave om daarover te beslissen als jij verantwoordelijk bent. Eerst maar eens kijken of ze weer zwanger wordt en dan zien we volgend voorjaar wel of we het aandurven om de setting die we nu hebben nog meer uit handen te geven aan de natuur. Dit is wel het pad waar we onze pijlen op gezet hebben. Een soort van de-agrisering (als dat al een woord is), waarbij we de natuur en de agrarische sector willen laten samenvloeien met de natuur als blauwdruk waarnaar wij ons schikken. Hierbij zullen de typische landschapskenmerken van vroeger weer in ere hersteld worden.

Dit vergt een samenwerking tussen alle in hokjes geplaatste facetten van onze samenleving. Plant-, bodem-, water- en dierdeskundigen die samenwerken met de landbeheerders en de rest van de medemensen die zich geroepen voelen om er weer wat moois van te gaan maken. Waarom niet? We kunnen zoveel van elkaar leren en samen veel meer bereiken dan eenieder alleen in zijn of haar vakgebied. De tijd van hokjes is voorbij! Dat is het oude systeem van compartementalisering dat is overgewaaid uit het leger en de georganiseerde religie waarbij iedereen net genoeg weet om binnen zijn of haar eigen vakje te opereren. Hierdoor vindt er weinig tot geen kruisbestuiving plaats en kun je nagenoeg nooit het grotere plaatje in ogenschouw nemen. Enkel diegene aan de top van al die hokjes weet wat er staat te gebeuren. Dit wordt ook wel het systeem van Verdeel & Heers genoemd, maar het einde van dit systeem is gelukkig in zicht. 

De wilde dieren waar wij mee samenwerken

Deze week hebben we weer hoog bezoek gehad. Nee, niet de medemensen die denken dat ze hoger staan dan andere medemensen, maar we hebben het over de dassen. Een aantal keer per jaar komen we ’s morgens op de weide aan en zien op aardig wat plekken het gegraaf van de dassen. Het lijkt erop dat zij weten dat er dan specifieke insecten of insectenlarven te vinden zijn. Wij graven ook wel eens op de weide en dan zien we regelmatig twee soorten larven. Deze larven hebben een lichtbruine tot oranje kop met enorme kaken en een wit sappig lichaam. Ze lijken dus heel erg op elkaar, maar de ene is twee keer zo groot als de ander. Het kan zijn dat het gaat om twee verschillende soorten of dat het dezelfde soort is, maar de één ouder en dus groter is dan de ander. Te zien aan het grote aantal meikevers die ieder jaar in de gelijknamige maand naar boven komen, kunnen we veronderstellen dat er vast ook veel meikeverlarven zijn. Misschien zijn de dassen wel op zoek naar deze larven?

• 

• 

Een mooie bijkomstigheid van het gegraaf van de dassen is dat zij ook hun bijdrage leveren aan hetgeen circulaire successie wordt genoemd. Een tijdelijke maar terugkerende vorm van verstoring waarbij de bodem elk jaar op een andere plek wordt omgewoeld. Dit zorgt ervoor dat er gewassen kunnen kiemen die anders nooit waren gekiemd in een dichte zode. Zo krijgen we een eeuwig durend veranderend landschap waarin iedereen zijn of haar unieke bijdrage levert. Ik ben zo blij dat wij dit mogen aanschouwen en ons dit soort inzichten heeft gegeven. Ik ben ook ontzettend blij dat onze aanwezigheid het leven van de dassen niet verstoort heeft en dat het er zelfs op lijkt dat zij in toenemende mate de weide bezoeken. De burchten op en in de buurt van het stuk natuur waarmee wij samenwerken zijn dit jaar uitgebreid.

Zo zien we maar weer dat de theorieën die op dit moment worden omgezet in regelgeving (Agenda 2021-2030 van de V.N. en de Sustainable Development Goals (S.D.G.)), waarbij wordt veronderstelt dat mensen niet samengaan met de natuur (omdat wij alles kapot schijnen te maken), niet correct zijn. Ook kunnen we concluderen dat kleinschalige en lokale initiatieven werken omdat deze mensen de omgeving kennen. Hun hele leven is ingesteld op het samenwerken met de omgeving en het komt niet in ze op om dezelfde omgeving kapot te maken. Medemensen opsluiten in steeds groter en sinister wordende steden waar voortdurend conflictsituaties optreden en ze geen enkel idee meer hebben wat de natuur precies inhoudt omdat er weinig tot geen connectie meer is, maakt hen beïnvloedbaar en manipuleerbaar en daarmee een veel makkelijker doelwit voor het accepteren van de nieuwe regelgeving vanuit entiteiten (E.U. en V.N.) die niet te controleren zijn.

In de stedelijke bubbel kan het er inderdaad op lijken dat de natuur achteruit gaat, omdat de natuur niet tot uiting kan komen in deze gebieden. Vervolgens wordt de media ingezet om een vertekenend beeld van de werkelijkheid te promoten en hebben deze medemensen wegens het gebrek aan referentie geen idee dat zij eigenlijk in een leugen geloven en daarbij denken dat de oplossingen die gepresenteerd worden de enige en correcte zijn. Ik hoop dat wij jullie een andere kant van het spectrum laten zien waarin er geen miljarden euro’s nodig zijn om iets op te lossen. Waarin er geen speciale nieuwe techniek nodig is om “problemen” de kop in te drukken. Wij, jij en ik zijn de oplossing en de natuur wachtte al die tijd tot het moment dat het kwartje eindelijk zou vallen. 

Niet natuurlijke invloeden 

Bomen spelen een vitale rol voor het biologische leven op aarde. Het zijn nu juist die levensvormen die het steeds zwaarder krijgen door wat er achtergelaten wordt in ons gezamenlijke luchtruim. De bosbodem is over het algemeen genomen een stuk zuurder dan een grasland. De zware metalen die dagelijks op de aarde neerkomen hebben dan ook bodemtechnisch gezien verschillende manieren van uitwerking. Omdat deze deeltjes zo klein zijn (tot in het nano-spectrum) zijn zij vele malen sneller in staat zich te verspreiden in de mineraal-cyclus. Als je een blok aluminium op de grond neerlegt duurt het wel even voordat de afzonderlijke atomen loskomen van het geheel en zich een weg kunnen banen in deze cyclus.

Zware metalen zijn vooral tot last op gronden die licht zuur zijn. In deze zuurdere bodems, meestal bosbodems, kunnen deze metaaldeeltjes vrij deelnemen aan de mineraal cyclus en zich een weg banen in de bomen en planten die op het desbetreffende stuk groeien. We weten allemaal wel dat de dosis alles bepaald en dat de omgeving minstens net zo belangrijk is voor het uiteindelijke effect van iets. Dat geldt niet alleen voor mineralen, maar ook voor bacteriën en schimmels. De tonnen aan nano Aluminium tezamen met een zure bosbodem creëert een setting waarbij er potentieel sneller een vergiftiging optreedt waardoor de bomen en gewassen die daaraan blootgesteld worden geen voedingstoffen meer op kunnen nemen.

In bepaalde delen van Amerika is het al zover en hebben wetenschappers ook aangetoond dat de metalen een belangrijke rol spelen. Op de website van Dane Wigington kun je veel lezen over deze ontwikkelingen. Hier in Holtland zijn deze ontwikkelingen nog niet zo sterk, maar wij lopen hier ook een jaar of tien achter op het chemtrail verhaal. Ik wilde dit verhaal met jullie delen omdat het goed is om van elkaar te leren. De medemensen in andere landen (nog steeds op dezelfde wereld) vertellen niet voor niets hun verhaal. Dat wil niet per definitie zeggen dat wij hier ook mee te maken gaan krijgen, maar het is goed om het alvast een plekje te geven in ons achterhoofd mocht het het moment daar komen dat de gekochte wetenschap tezamen met de media een verhaal proberen te brengen om dat wat er gebeurt te verklaren. Nu hebben we alvast een andere oorzaak toegelaten in ons onderbewustzijn waar het eventuele verhaal van de media mee mag gaan sparren om te zien welke het meest logisch is. 

Deze week waren alle dagen bewolkt behalve maandag en zondag. Op die twee dagen waren de chemtrails ook duidelijk te zien. 

Afsluitende gedachte  

De eerste zaden die we geoogst hebben al bijna droog. Het zijn de zaden van de Tuinjudaspenning. Tijdens het proces van de zaadjes verwijderen uit hun omhulsel viel mijn oog op de manier waarop deze zaadjes zijn gerangschikt. Ik heb er wel vaker over geschreven maar we kunnen wederom vaststellen dat er iets bijzonders aan het werk is geweest om de enorme verscheidenheid die wij kennen als het leven op aarde, volgens een identiek vast en geordend patroon te laten verlopen. Neem nu die ene “penning” die we rechtop zien staan in de linker foto. Daar zitten 6 zaadjes in verstopt.  

• 

• 

• 

Als we proberen bij de zaadjes te komen zien we dat die ene “penning” bestaat uit 3 losse schijven die als het ware de zaadjes opsluiten. Als we het geheel openmaken en de zaadjes eruit halen komen we in totaal op 6 zaadjes en 3 schijven waartussen de zaadjes zaten opgesloten. 

3 schijven van de “penning” + 6 zaadjes maakt opgeteld 9.

Uiteraard zit de sleutel tot het universum niet verborgen in de zaadjes van de Tuinjudaspenning, maar het blijft mooi om de signalen uit de natuur te herkennen. Alle antwoorden op alle vragen zijn er al. Als we de natuur en misschien nog wel belangrijker onszelf beter leren begrijpen, komen alle oplossingen vanzelf naar voren. In deze tijd is het wellicht lastig om te doen voor velen, omdat dit betekent dat hetgeen je dacht en doet eigenlijk niet in lijn is met wat de natuur ons probeert te vertellen. Sterker nog, ons lichaam vertelt ons elke dag of hetgeen we doen goed is. Aan de hoeveelheid medemensen te zien die met allerhande kwaaltjes en pijntjes rondlopen is duidelijk te merken dat er over het algemeen niet geluisterd wordt naar de natuur c.q. ons lichaam. Als je tegen de creatie in probeert te gaan, dan ga je het voelen en helaas is het ook nog eens je eigen schuld. Dat kun je uiteraard niet zeggen tegen iemand die ergens last van heeft. Tevens krijgt hij of zij, uit de hoek die profiteert van die zwakte, te horen dat  het aan je genen ligt maar ik hoor weinig tot nooit iets over het feit dat men gewoonweg niet in staat is te luisteren naar zichzelf, de natuur en daarmee te doen wat goed is. 

Deze oplossing, om echt naar jezelf te luisteren en alles wat geleerd is door de jaren heen aan de kant te zetten, vergt veel van iemands karakter. Zeker voor de wat oudere medemensen is dit zeer lastig omdat zij over het algemeen hun hele leven zichzelf en daarmee de natuur aan het tegenwerken zijn en daardoor is de psychologische barrière te groot om de confrontatie aan te gaan. Ik zeg niet dat het onmogelijk is, sterker nog ik ben het levende bewijs dat het kan. Ik heb veel dingen gedaan in mijn verleden waarvan je zult denken; hoe is het überhaupt mogelijk dat ik nog kan functioneren, maar onze wil is sterker dan dat alles. Het maakt uiteindelijk niet uit hoe diep je gezonken bent en hoe lang je tegen de natuur in leeft. Zij staat altijd voor je klaar, zij is altijd de eerste die je vergeeft en dat het fijn is dat je het uiteindelijk toch hebt ingezien.

Dat betekent niet dat de weg terug makkelijk is, ik ben jarenlang bezig geweest om van een cocaïneverslaving af te komen. Daarna ben ik jarenlang bezig geweest om van de indoctrinatie van het leger af te komen. Het is absoluut niet makkelijk, maar het kan wel, als je het maar wilt en het vertrouwen voelt van de natuur. Zij zal er absoluut voor zorgen dat de juiste dingen op het juiste moment gebeuren om jou te helpen sterker te worden. Daar zullen ook controle momenten bij zitten, waarin je mag laten zien of je karakter al sterk genoeg is en je niet kiest voor de weg van de minste weerstand en terugvalt in oude gewoontes.

Waarom zijn we hier anders? Om geboren te worden, te leren hoe je moet werken en vervolgens te werken tot je oud bent en dan hopen dat er nog iets van je pensioen over is? Is dat het leven? Ik denk het niet. We zijn hier gekomen om te leren dat alles met elkaar verbonden is. De flora met de fauna en de onderliggende nummers, geometrische figuren en tot slot de energieën. Ook mogen we leren dat we alles kunnen doen wat we willen, maar ook dat alles een consequentie heeft. Het allermooiste is dat dit niet alleen op een individuele basis zo werkt maar ook als geheel. Jouw beslissingen in het leven hebben invloed op de mijne en andersom.

Hoe ontzettend mooi en perfect uitgedacht is onze wereld? Heb je je dat wel eens beseft? Hoe kun je een complex geheel uitdenken en vormgeven met dat het ook nog zo echt voelt. Het lijkt inderdaad op een computerspel. Het verschil is, dat wij zelf deze wereld creëren, als individu en als geheel. Wij zijn de werkelijkheid en de manier waarop wij denken en ons gedragen creëert de omgeving die daarbij past. Net als in sommige van de computerspelletjes waarbij de keuzes die je in het spel maakt invloed hebben op het uiterlijk van de avatar en de verdere rode draad door het spel. De mensen achter deze spellen (o.a. de C.I.A.) weten dondersgoed hoe deze wereld werkt.

We zitten op een keerpunt, een omschakeling van de energieën en voor diegene die al wat beter begrijpen hoe dit aardse “spel” werkt, weten dat deze omschakeling langzaam doorsijpelt naar de wereld die we kunnen ervaren met onze zintuigen. Het kan kloppen dat je voelt dat er iets aan het veranderen is, dit gaat namelijk gebeuren en het is door niets en niemand te stoppen. Het samentrekken van de tijdlijnen zoals uitgelegd in het inmiddels niet meer geheime “Project Looking Glass”  is al een tijdje aan de gang en wij maken daar deel van uit of we het weten en willen of niet.

Het is een fantastische tijd en het is zonde als je deze tijd niet bewust aan het meemaken bent en daarom zijn wij hier om dat met je te delen. Ook is dit het moment om te luisteren naar jezelf want de programmering waar je deel van hebt uitgemaakt, gaat over niet al te lange tijd stoppen en dan ben je alsnog op jezelf aangewezen. Natuurlijk zijn er miljoenen medemensen van over de gehele wereld die klaarstaan voor je, maar je maakt het heel wat makkelijker voor jezelf als je alvast begint te begrijpen dat jij veel meer bent dan je dacht.