Natuur Update 17: 21-09-20 t/m 27-09-20

Algemeen

We naderen alweer het einde van september en de bomen en struiken die ons als eersten mochten verblijden in de lente met frisgroene blaadjes, zijn nu ook de eersten waarvan de blaadjes verkleuren. De Krentenboom, Berk en de Amerikaanse eik laten ons zien dat er een bepaalde tijd van het jaar is aangebroken. De energieën zijn aan het veranderen en dat kunnen wij wel degelijk merken. Na de lange periode met de zon als dominerende bron van energie, is het altijd weer even wennen als deze energie ons steeds minder bereikt. Gelukkig betekent dit dat er aan de andere kant van de wereld medemensen zijn, die waarschijnlijk al een tijdje zitten te hunkeren naar de lente en nu mogen gaan genieten van deze energie.

Ik voel me opgeladen en klaar voor de periode zonder onze grote vriend de zon. De wisseling van energieën is voor sommige medemensen best lastig. We kennen allemaal wel voorbeelden van een dorpsgenoot die rond het vallen van de blaadjes een beetje eenzaam en verdrietig wordt? Een periode van verandering is soms wel even vervelend. Ons lichaam (fysiek en metafysisch) dient zich langzaam maar zeker aan te passen aan de veranderende omstandigheden. Gelukkig is dit proces dusdanig goed op elkaar afgestemd dat we er nauwelijks last van ondervinden.

Als de winter echt zijn intrede heeft gedaan, proberen wij ons voor te stellen hoe het ook alweer voelde in de zomer. De zon, 25 graden, alleen een korte broek aan. Het grappige is dat we dit soms snel lijken te vergeten. We zijn voor we het weten alweer gewend aan de nieuwe situatie en kunnen achteraf concluderen dat de periode van verandering, hoe lastig soms ook, helemaal niet zo vervelend was. Dan breekt er weer een nieuwe tijd aan, waar we ook van kunnen genieten.

Dat is naar mijn mening waar het leven om draait, een leven overspannend leerproces, van pieken en dalen. Van een dag, naar een seizoen, naar een jaar en het groot jaarlijkse tijdperk van Plato. Alles is in beweging en wij ook, een dans volgens het ritme dat ooit in gang is gezet en nooit zal stoppen. Het is aan ons welk ritme we fijn vinden, of we in of uit de maat van de muziek des levens willen dansen. Beide zijn mogelijk, beide hebben een ritme en voor beide is een tijd. De tijd die we nu verlaten is denk ik wel duidelijk en dan doel ik niet enkel op de tijd waarin de blaadjes aan het verkleuren zijn.

Migratie, gras- en gewasgroei

Zoals beloofd behandelen we deze week wat men in “vaktermen” Stockpiling noemt. Voor we beginnen, kijken we eerst naar de tabel hierboven. Zoals je ziet, hebben we na twee weken van geringe neerslag deze week een aardige hoeveelheid water uit de regenmeter mogen gieten. We gaan naar een maandtotaal van boven de 6 centimeter. Na de plotselinge opleving qua temperatuur van vorige week komen we nu op het niveau dat meer passend is voor deze tijd van het jaar. Met de temperatuur nog steeds boven de twintig graden, tezamen met de grote hoeveelheid aan neerslag, heeft ervoor gezorgd dat het gras en de gewassen gemiddeld 1,3 centimeter zijn gegroeid. We zijn deze week de vierde en laatste migratie van dit seizoen gestart. De laatste ronde over alle weides zullen we gaan volbrengen in vijf weken. Dit kan ook op een eerder moment komen als de grassen en gewassen stoppen met groeien. Uiteindelijk kunnen we aan de hand van de groei van de grassen en gewassen bepalen wanneer het daadwerkelijke einde is bereikt. Dit einde is niet echt een scherpe overgang, want er zullen zelfs gewassen door blijven groeien gedurende de winter. We hebben het dan ook over het overgrote deel van de gewassen en dat kunnen we prima zien en meten. 

Hoe we aan vijf weken komen is als volgt. Met de huidige grasgroei, die langzaamaan steeds minder zal worden, hebben we na vijf weken migreren in het gunstigste geval 5 x 1,3 = 6,5 centimeter aan grasgroei te verwachten. Met dit tempo van migreren zullen we per weide iets minder dan deze hoeveelheid afgrazen waardoor we de grassen niet overmatig zullen belasten. Dit heeft alles te maken met het Stockpilen oftewel het creëren van een wintervoorraad van vers gras en alle andere gewassen. Als we de weides dusdanig kort afgrazen aan het einde van het seizoen, hebben de gewassen geen tijd en geen kracht meer om volledig te herstellen. 

Minder vers gras voor de winter, betekent meer hooi bijvoeren. Ook in de wintermaanden eten de dieren het liefste verse gewassen. De verse gewassen zijn daarbovenop ook nog verbonden met hun wortels aan de aarde en bevatten daardoor meer (levens)energie dan in het hooi. We merken in ieder geval dat onze dieren liever verse gewassen eten, zelfs als er een decimeter sneeuw op ligt. Daarbovenop horen we goed te begrijpen dat voor het idee kwam om gras te maaien, te drogen en op een bepaalde manier op te slaan er ook dieren leefden. Sterker nog, de dieren die onze korte maar ook lange geschiedenis kent, waren zelfs velen malen groter. Denk maar eens aan de Bizon en de Wisent die een aardig stukje groter zijn dan de huidige grazers. Die hebben het honderden jaren weten uit te zingen op wat de omgeving hen te bieden had. 

Hieronder een versimpelt voorbeeld hoe de laatste migratie eruit zal gaan zien.  

Eerst even de tabel uitleggen.

• De bovenste groene vakjes met de cijfers 1 t/m 5 geven het aantal weides aan. In dit voorbeeld hebben we dus vijf verschillende weides. 
• Helemaal rechts zien we verwachtte grasgroei. Voor dit voorbeeld verwachten we dat de grasgroei langzaamaan steeds minder zal worden. 
• In de linkerkolom zien we de vijf weken die we plannen om tot het einde van het seizoen te komen. Wanneer precies de winterbegrazing gaat starten bepaalt moeder natuur. We gaan dat punt vanzelf herkennen want dan is er geen grasgroei meer te meten. We weten nog dat vorig jaar het seizoen overging rond vijftien oktober, dus dat kunnen we als referentie gebruiken. 

Goed, we bevinden ons in dit voorbeeld bij de start van migratie 4. We staan op het punt om op weide 1 te beginnen met grazen. We komen net uit weide 2 en weide 3, 4 en 5 liggen telkens weer een week achter ons. 

Aan het einde van week 1 zullen we met dit tempo en de hoeveelheid dieren een 5 centimeter afgegraasd hebben. De overige weides hebben een week herstel te pakken en dat is voor deze week 1,3 centimeter. 

Aan het einde van de tweede week is bij weide 2 ook gemiddeld 5 centimeter afgegraasd en zijn de weides 1 en 3 t/m 5 met 1,3 centimeter gegroeid. 

Duidelijk zo toch? 

Het doel is, zoals je kunt zien aan het einde van week 5, om ongeveer op dezelfde hoogte uit te komen als waar we begonnen zijn vijf weken eerder. Na dit punt zal het gras niet meer herstellen en is alles wat er op dat moment staat de voorraad voor het grazen in de winter. In het voorbeeld is nu ook te zien dat voor het begin van het winterprogramma niet alle weides evenveel gras hebben staan. Dit is voor de gesloten kaart of zoals wij het noemen de Maankaart handig om te weten, want dan kunnen de weides goed ingedeeld gaan worden voor het wintergrazen. 

Aan het einde van het huidige zonneseizoen zullen we proberen een duidelijke uitleg te geven over het plan voor van de winter en hoe wij dat doen met de dieren alhier. 

Ik hoop dat ,middels de voorbeelden die we geven, het duidelijker wordt wat wij bedoelen met migreren zodat je op jouw eigen stuk grond aan de slag kunt. Wij hebben in Amerika ook best wel even gestoeid met deze methodiek, maar uiteindelijk valt het kwartje en dan gaat het allemaal vanzelf. Ook is het goed om te blijven vertellen dat het werken met tabellen en grafieken enkel ondersteunend werkt. Het is nooit ons doel geweest om permanent met deze tabellen en grafieken te blijven werken. Het is een middel om weer in contact met de directe omgeving te komen en ons land te herstellen. Daarvoor zijn dieren een noodzaak en mits goed begeleidt en mee samengewerkt, is het een super combinatie.

Moeder Aarde heeft dit al duizenden jaren zo gedaan en het is voor ons een koud kunstje om dat af te kijken en ons bij aan te sluiten. Het is niet zozeer dat we het proberen te kopiëren, we proberen eigenlijk een manier te vinden waarop we weer samen kunnen gaan werken. Uiteindelijk bepaald de natuur hoe het reilt en zeilt hier op aarde. Dat vinden wij ook fijn. Er is geen betere leermeester(es) te bedenken, dan wat wij nu de natuur noemen. Hij/Zij/Het neemt alle belangrijke en ethisch gezien lastige beslissingen voor ons. Dat is geen enkel door de mens gemaakt (politiek) systeem (zelfs A.I.) niet gelukt en dat gaat ook nooit lukken.

Het lijkt echter wel een terugkerend fenomeen in onze geschiedenis te zijn om toch te proberen de kunde van de Creator te evenaren. Is dit iets slechts? Ik denk het niet, we horen af en toe weer even te beseffen hoe mooi dit leven eigenlijk is en hoe goed alles al is uitgedacht en in elkaar gezet. Een beetje zoals in de film Bruce Almighty met Jim Carry. Hij vond dat “god” hem niet juist behandelde en leerde door zelf even in de rol van “god” te mogen kruipen dat het een ondoenlijke taak is voor onze onrijpe zielen. Dat is ook helemaal niet erg. We zijn hier naar mijn mening ook niet gekomen omdat we het allemaal al wisten en snapten. Wat ik heb geleerd is dat ik hier ben om de metafysische eigenschappen vanuit een fysiek oogpunt te mogen leren en ervaren.

Een klein voorbeeld: Liefde. Liefde is niet tastbaar, je kunt het niet kopen, maar je kunt het wel krijgen en geven. We kunnen het niet registeren met onze zintuigen, maar we kunnen het wel binnen in ons voelen. Liefde is overal of we het willen of niet, zien of niet, geloven of niet, het maakt helemaal niet uit. Liefde gaat misschien wel verder dan enkel het fysieke en kan een eigenschap zijn die ook bestaat buiten het fysieke domein. Het is uniek dat we dit soort bijzondere eigenschappen kunnen ervaren op de manier waarop we dat nu doen. Als we dit lichaam verlaten, dan bestaat liefde nog steeds en zullen we het op een andere manier gaan ervaren. Kortom, dit leven is uniek, voor iedereen net weer anders, met net weer andere leermomenten.   

De flora

Voor wat betreft de flora lijkt het echt weer opnieuw lente te zijn geworden. Het Groot kaasjeskruid is echt weer aan het shinen! Wat een prachtige mooie bloemen zijn dit en erg geliefd bij de verschillende soorten bijen.

In de blow-up van het hart van de bloem zien we wederom een hint naar de verborgen wereld achter wat wij de fysieke wereld noemen. Hoe bedenk je zo een rangschikking van de bloemblaadjes zodat met organische vormen toch een geometrisch figuur te zien is tussen de blaadjes door? We kunnen alleen al uit de bloei van het Groot Kaasjeskruid herleiden dat er niet persé slechte symbolen zijn. Het pentagram en dan met name de omgekeerde versie wordt in verband gebracht met een groep medemensen die er een tamelijk verontrustende ideologie op na houden. Dit heeft niets te maken met een gehoornd wezen, want dat kun je immers zelf lezen op hun web-site(s). Wat we van het Groot Kaasjes kruid kunnen leren is dat er bij de ordening van de bloemblaadjes twee symbolen tegelijk bestaan. Het prominent in beeld staande pentagram met de punt omhoog en de bloemblaadjes zelf met de punt naar beneden. Dit zie ik zelf als een gebalanceerde vorm.

Beide energieën zijn nodig om tot iets moois of iets nieuws te komen. Het positieve en het negatieve, het bouwen en het slopen, we kunnen niet zonder één van beiden. Als we alleen maar zouden bouwen en nooit zouden slopen, dan wordt het aardig snel overvol met allerhande halfvergane bouwwerken. Als we alleen maar slopen en nooit bouwen, dan staat er op den duur helemaal niets meer. Een goede balans tussen bouwen en slopen is te allen tijde nodig om de dynamiek des levens in stand te houden. Het is inderdaad een dynamisch proces, want net als met de planten zal er het ene jaar meer Groot Kaasjeskruid bloeien dan het andere jaar. Ook zullen het er in het ene jaar meer planten worden afgegraasd dan in het andere jaar. Diegene die hierover heeft nagedacht, heeft echt aan alles gedacht en heeft daarbovenop een plek gecreëerd voor alle levende wezens waarbij elke dag uniek is en we nooit weer zo een dag meemaken in dit leven.

Het systeem dat sommige medemensen voor ons hebben gemaakt en wij nu van schijnen te denken dat dit iets natuurlijks is, is veelal hetzelfde. Okay, er wordt af en toe een scenario naar binnen gegooid om iedereen weer even op scherp te zetten en in de tussentijd wat zaken door te voeren die anders niet mogelijk waren. Echter is het veelal dezelfde sleur waar we niet aan lijken te kunnen ontsnappen. Heel erg raar eigenlijk, want dit is niet hoe het buiten ons systeem is geregeld. Daar is elke dag weer een nieuwe ervaring. De vormen van het duinlandschap zijn elke dag en soms elke halve dag net weer anders en jouw moment daarin is uniek. Ook in de bossen is er geen elke dag hetzelfde. De lichtinval tussen de blaadjes van de bomen door is niet alleen door het veranderende patroon van de bomen anders, maar ook door de stand van de zon. Het is maar net waar we onze aandacht op vestigen en kennelijk is dit nu voornamelijk de tijd waarin de aandacht vooral naar de parallelle (digitale) wereld gaat en dat is ook niet persé slecht. 

Maar wat we dan misschien wel missen is de bloeiende Boekweit. Ook hier weer een duidelijk geometrische patroon te onderkennen. Een prachtige tros van satijnzachte witte bloempjes. De Franse Boekweit die in onze omgeving tot inheems kon worden gerekend, is reeds uitgestorven. We kunnen lezen in de beschrijving uit de Flora Batava dat de soort zich mengde met de geïmporteerde versie van de Boekweit die kennelijk een hogere opbrengst leverde. Net als met veel soorten Flora en Fauna is het niet in het (economische) oog springen van de soort vaak de ondergang. Tegenwoordig wordt er nauwelijks meer Boekweit in ons land geteeld omdat deze soort niet goed tegen overbemesting kan en niet kan concurreren met gewassen die goed reageerden op kunstmest.

Gelukkig zien we dat vandaag de dag steeds meer tuinen en wegbermen worden verfraaid door de komst van zaadmengsels, speciaal gericht op het aantrekken van insecten. Daardoor zien we de Boekweit weer tevoorschijn komen, maar onze oorspronkelijke versie krijgen we hoogstwaarschijnlijk niet meer terug. Het verlies van één soort lijkt misschien niet zo erg, maar de natuur denkt en werkt niet in hokjes. Elke soort, of het een plant of een dier is, heeft zoveel andere soorten die afhankelijk zijn van het bestaan van deze ene soort. Bij het verdwijnen van één specifiek plantje gaat in het grotere geheel nog veel meer verloren. Wij vinden het daarom zo leuk om te zien dat er op het stukje natuur waar wij mee samenwerken zoveel soorten bij komen. Want het proces werkt uiteraard beide kanten op. Elke nieuwe soort zal mettertijd weer andere soorten aantrekken. Elk plantje of kevertje hoe klein ook is een reden om te juichen. Ook al hebben zij niet direct een nut in het systeem waar we nu nog even met zijn allen in vast lijken te zitten, voor ons hebben zij een onschatbare waarde. 

De dieren waar wij mee samenwerken

Na een behoorlijke periode van rust voor de kuikens en daarmee de mamma kippen was het deze week wel weer raak. De kleinste van het stel en het enige kuikentje van deze moeder was woensdagmiddag niet meer op het veld te vinden. We kwamen er eigenlijk achter omdat we mamma kip ineens bij de rest van de kippen zagen lopen terwijl zij juist bij de andere set varkens liep om rustig haar gang te kunnen gaan. Het bijzondere was dat er helemaal niets aan haar te merken was qua gedrag. Dit is iets waar wij ons al vaker over verbaasd hebben. Het verschil in de emotionele band tussen moeder en kind bij kippen in verhouding tot zoogdieren. Kippen zetten zichzelf snel over een situatie heen waar sommige mensen jaren over doen. Dit is misschien wel voor een reden zo bedacht? Wat als wij de emotionele capaciteit van een kip hadden? Dan waren er maar weinig baby’s groot geworden. Andersom is het misschien nog wel erger, dat moeder kip bij elk kuikentje dat “sneuvelt” in een maandenlang rouwproces beland.

Ik heb ook sterk het idee dat wij het verlies van het kleintje erger vinden dan mamma zelf. Omdat we denken te snappen waarom het zo werkt (zoals we hierboven net besproken hebben) is het eigenlijk alleen maar fijner om dat besef te hebben. Wetende dat kippen anders omgaan met emoties dan mensen en dat dit proces eigenlijk doelbewust zo in elkaar gezet lijkt te zijn. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat niet-zoogdieren geen emoties hebben, maar zij hebben specifiek voor hen passende emoties waardoor zij in harmonie met hun kip-zijn en de omgeving die voor hen gecreëerd is, kunnen samenleven. Je proberen te verplaatsen in een ander, of het nu een kip of een mens is, stelt je in staat hun manier van leven te begrijpen en niet jouw eigen referentiekader te gebruiken om te bepalen of iets wel of niet goed is.

Voor alles is een reden, soms komen we relatief makkelijk achter de reden, bijvoorbeeld waarom een kip een andere vorm van emoties bezit dan een mens. Andere redenen zijn wat ingewikkelder en daar komen we soms in één leven niet achter. Uiteindelijk is alles te begrijpen en dan doel ik niet enkel op het begrip verkregen door de zintuigen oftewel empirisch onderzoek, maar er zijn meerdere manieren om wat men noemt een hoger besef te verkrijgen. Daarom is het samenleven met de natuur ook zo fijn, want dit kunnen we allemaal leren op welk niveau je maar wilt. Beide “werelden” zijn tegelijkertijd aanwezig. We kunnen heerlijk genieten en proberen te begrijpen waarom de kippen doen wat zij doen en relatie tot hun omgeving. We kunnen ook stil zitten, de omgeving voelen zonder daar persé de zintuigen voor nodig te hebben. 

Gelukkig maakt mamma kip het dus goed. De teller staat nu op elf opgroeiende kuikens en zij komen allemaal ruimschoots in de veren voor de winter zijn intrede doet. Een volledig verenpakket is wel gewenst, want dan kunnen zij zichzelf veel beter warm houden. Het wordt vast weer een leuk gezicht, als de kippen net als het roodborstje als een bolletje veren rond hippen en lopen, zichzelf beschermend tegen het winterse weer. 

De wilde dieren waar wij mee samenwerken 

Foto: vleermuis.net

Deze week werden wij verrast door grote aantallen bosvleermuizen. De Bosvleermuis is een relatief kleine vleermuis die wij makkelijk kunnen onderkennen omdat deze zo laag vliegen. Je hebt soms zelfs het idee dat ze niet doorhebben dat wij op het veld staan want ze vliegen tot op een paar meter boven je hoofd langs. De afgelopen week zien we elke avond, ruimschoots voor de schemer, groepjes van deze prachtige beestjes rondjes vliegen over de weide. Soms schiet er dan één plotseling omhoog of naar beneden om een insect te pakken die zij hebben gelokaliseerd met hun speciale techniek. Het is ongelofelijk dat dit kleine beestje zo’n geavanceerd systeem tot zijn/haar beschikking heeft. De hedendaagse mens heeft daar serieuze apparatuur voor nodig en deze beestjes kunnen dit al vlak nadat zij geboren zijn. 

Ook zien we af en toe een andere soort tussen de bosvleermuizen vliegen. We dachten eerst dat de kleintjes misschien de jongen waren van de grotere soort, maar na wat onderzoek denken we toch dat het gaat om een andere soort, waarschijnlijk de Rosse vleermuis. Om precies te kunnen bepalen welke soort het is, heb je meer kennis en misschien wel apparatuur nodig om dat vast te kunnen stellen. Desalniettemin vinden wij het een eer om deze prachtige beestjes boven het veld te zien cirkelen. Kennelijk hebben zij het naar hun zin hier. Ik kan dat ook best wel begrijpen, want als je ziet hoeveel insecten er zich op en boven het veld bevinden dan snap ik wel dat er vleermuizen zijn die daar weer van profiteren.

We zien heel duidelijk dat leven doet leven. De dieren die op de weide rondlopen en daar hun behoeftes doen trekken een heel scala aan insecten aan. Dit zijn niet persé vervelende insecten maar over het algemeen juist hele nuttige insecten. Op sommige dagen als de omstandigheden juist zijn qua temperatuur dan zien we als het ware een hele wolk van insecten (leven) boven de grazende dieren (leven) hangen. Omdat de grazende dieren niet stilstaan, maar een migrerend patroon volgen, volgen de insecten ook dit patroon. Wij dachten dat vooral de zwaluwen hiervan zouden profiteren, maar tot onze verbazing ook steeds meer vleermuizen. Prachtig om deel van dit patroon des levens uit te mogen maken en te zien dat als je probeert samen te werken met de natuur, zij reageert en ervoor zorgt dat er steeds meer levensvormen een deel uit gaan maken van het geheel. 

Niet natuurlijke invloeden 

Deze week was een rustige week voor wat betreft de niet natuurlijke invloeden op onze gezamenlijk natuur en daarmee ons gezamenlijke leven. Enkel op woensdag 23 september konden wij duidelijk de sporen zien die sommige vliegtuigen achterlieten in ons gezamenlijke luchtruim. Op zaterdag en zondag waren er teveel wolken, maar getuige de rest van de week zullen er op deze dagen ook geen chemicaliën in ons luchtruim zijn achtergelaten. We hebben namelijk gedurende het jaar duidelijk een patroon kunnen herkennen. Als we een patroon herkennen kunnen we dit patroon gaan gebruiken om proberen te voorspellen danwel te extrapoleren. Uiteraard is empirisch onderzoek en misschien wel chemisch onderzoek noodzakelijk. We zullen dus blijven kijken en noteren wat er gebeurd boven onze hoofden. 

Het belangrijkste deel van het seizoen komt eraan voor de chemtrails. De reden die wordt aangedragen voor het inzetten van deze technologie is omdat we zogenaamd onderhevig zijn aan een globale stijging van de temperatuur die ons allen in de problemen gaat brengen. Door het sprayen in de lucht met allerhande chemicaliën met elk hun eigen functie, bestaat de mogelijkheid om, naar hun zeggen, deze “ramp” te kunnen doen stoppen. In de poging om de straling van de zon te reflecteren en daarmee de temperatuur onder controle te krijgen, worden er tonnen aan nano deeltjes in onze atmosfeer losgelaten waarvan men niet weet wat de korte danwel lange termijn gevolgen zullen zijn. Dat kan immers ook niet omdat dit nog nooit gedaan is en wij dus als proefkonijnen fungeren net zoals met de draadloze digitale netwerken en de maatregelen omtrent een verkoudheid.

De zomermaanden, de maanden waarin de temperatuur het hoogst is, zijn de maanden waarin het logisch is dat je (als je de theorie voor waar aanneemt) gaat proberen de straling van de zon te remmen. De wintermaanden, wanneer er relatief weinig zonnekracht is, lijkt het niet echt nodig om dan nog steeds tonnen aan chemicaliën in de lucht achter te laten. De hoeveelheid uren zonlicht in combinatie met de daadwerkelijke kracht en temperatuur maakt dit niet het moment om chemtrails achter te laten. Kortom, met de theorie in ons achterhoofd in combinatie met de redenen die gegeven worden tot het dumpen van tonnen nano aluminium in onze atmosfeer, is het niet logisch om dat in de winter te doen. Tenzij er een andere agenda is.

In alle scenario’s die er nu worden losgelaten op de mensheid is er één overkoepelend thema, namelijk dat er gelogen en bedrogen moet worden. Dat wil dus zeggen dat de waarheid verbloemd dient te worden omdat de waarheid het gevaarlijkst is voor deze constructie van leugens. Je kunt nog zoveel wetenschappers omkopen, politici corrupteren en de bevolking onderhevig maken aan een clandestiene vorm van mind control: Je kunt de waarheid niet vernietigen. Het kan misschien wel even duren voordat de onderste steen boven is, maar we weten allemaal, al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald hem wel.

In mijn ogen betekent dat niet dat we met een passieve houding erop kunnen gaan wachten, maar het is juist een reden om de waarheid keer op keer aan te tonen zodat het voor diegenen die de leugens in stand proberen te houden nagenoeg onmogelijk wordt om nog te bewegen laat staan te spreken. Uiteindelijk barst dan de bubbel en dan kan iedereen weer opgelucht ademhalen en opnieuw beginnen met vaststellen van waarheden.  

Afsluitende gedachte 

We leven in een fascinerende tijd, vol met onzekerheden en veranderingen. Ik denk dat de redenen voor deze onzekerheden uiteindelijk allemaal duidelijk gaan worden. Ik denk dat we mogen ervaren hoe het leven dat we leefden al die tijd is geweest. Een leven dat voor het overgrote deel nergens op berust, anders dan op hetgeen we hebben geleerd. De basis voor ons leven hebben we geleerd op school en eventueel voor diegene die al wat langer een lichaam te leen hebben, van hun ouders. Was dit leven wel wat we dachten en hebben geleerd dat het was? Waren er niet een aantal cruciale aspecten die wij nooit hebben geleerd?

Ik heb het gevoel dat we nu in een fase zitten waarbij we als collectief bewustzijn wakker worden uit een langdurige coma. Dat we voor het eerst, na een lange periode van duisternis, de ogen openen. Dat zal niet gemakkelijk gaan, de wimpers zitten aan elkaar geplakt en de spieren rondom de ogen zijn na al die tijd van slaap nauwelijks in staat de oogleden van zijn plaats te krijgen. De kleine lichtstraaltjes die naar binnen komen, voelen alsof je met een sterrenkijker direct in de zon staart, waardoor je het liefst je ogen weer sluit. Echter, er zit ergens binnenin ons een drang, een vastberadenheid die ervoor zorgt dat desondanks de ongemakkelijkheden die het openen van de ogen met zich meebrengt, we het toch niet kunnen laten om meer licht binnen te laten komen.

Stapje voor stapje, zullen de spieren rondom de ogen sterker worden en na loop van tijd zo sterk zijn dat zelfs het helderste licht kan worden opgevangen. Dan kunnen we de wereld die lange tijd niet tot de realiteit behoorde weer gaan verkennen en de onze maken. Deze wereld was al die tijd al de onze natuurlijk, maar als je niet snapt dat je in een coma zit en de wereld die je dan ervaart niet de echte wereld is, dan heb je geen enkel idee dat er iets anders is. Toch is er iets dat ervoor zorgt dat we aangezet worden om wakker te worden. Dat we aangezet worden om de wereld die er was te gaan verlaten. Hoe kan dat? Hoe kunnen we iets verlaten waarvan we dachten dat dit het enige was wat er was? Wat weten wij diep van binnen zodat er een aandrang komt om hetgeen bekend en vertrouwd voelde toch te gaan verlaten? Hoe kunnen we op zoek gaan naar iets wat we niet weten? Of wisten we het toch wel?

Een beetje zoals ik vroeger wel eens meemaakte als ik aan het tekenen was. Dan kwam iemand langs die vroeg wat ik aan het tekenen was en dan zei ik dat ik het nog niet wist. Toch was ik aan het tekenen en bestond er een aandrang om dit te doen en uiteindelijk kwam er best een leuk tekeningetje tevoorschijn. Waar komt die aandrang of dat idee vandaan? Er zit kennelijk een sturend proces achter hetgeen wij de Ik of het bewustzijn noemen. Zit dit gedeelte in ons onderbewustzijn of misschien wel op een andere laag? Dit soort vragen en gedachtensporen maken een groot deel uit van mijn dagelijkse bezigheden. Er is iets aan het veranderen, want ik verander. Ik denk dus dat er eerst iets achter ons veranderd voordat wij daadwerkelijk veranderen dus probeer ik te voelen en te begrijpen wat dat dan is.