Natuur Update 12: 22-06-20 t/m 28-06-20

Algemeen

We hebben altijd geroepen dat we zo dankbaar zijn voor het enige intacte ecosysteem wat er nog is. Hiermee bedoel ik het ecosysteem van de vogels. Er is in Holtland geen enkel plekje te vinden waarin het ecosysteem van zoogdieren nog is zoals dit ooit bedacht is. Al het grote wild loopt in reservaten en het meeste wild is ooit uitgezet. Jawel, alle edelherten en zwijnen hebben geen natuurlijke oorsprong in dit land. De edelherten en de zwijnen als soort wel, maar de populaties die er nu lopen zijn niet terug te herleiden naar voorouders duizenden jaren terug. Daarbovenop zijn de (roof)dieren die van nature voor balans binnen deze populaties zorgden niet opnieuw geïntroduceerd. Hierdoor zijn en blijven wij “god” in de natuur. Sommige medemensen vinden dat kennelijk fijn, maar wij hebben daar een iets wat andere mening over.

Het ecosysteem wat wel nog werkt zoals het ooit bedacht is, is de relatie tussen de vogels en het dier dat binnen deze populaties voor balans zorgt. Namelijk, de roofvogels die speciaal ontworpen zijn om de vogels en kleine zoogdieren in harmonie met de omgeving te houden. Er kunnen namelijk maar een x aantal konijnen, muizen en vogels eten, huisvesten en schuilen in elk lokaal ecosysteem. Zijn er meer muizen dan goede schuilplekken, dan zullen deze door de roofvogels worden gegrepen. Zijn er vogeltjes die, op wat voor een manier dan ook, niet optimaal kunnen functioneren in hun omgeving, worden zij op den duur gevonden door de roofvogels. Een prachtige mooie symbiose, die veel verder doordringt dan enkel de vogel en de roofvogel. Geschikte nestelplekken en daarmee de stand en staat van de bomen en struiken. De insecten en wormen en daarmee de staat van de weides. Zo kun je uren doorgaan en dan nog ben je niet klaar met het onderkennen van de onderliggende relaties. 

Wij hebben deze week te maken gehad met een piek in de balans met betrekking tot de roofvogels. Nog niet eerder hebben wij zoveel (gedurfde) aanvallen gehad van de buizerd en havik. In één week tijd waren we acht gevleugelde vriendjes kwijt. Daartoe behoorden ook alle kuikens die al aardig volgroeid waren. Ook onze oudste kip was niet langer meer in staat zich te verstoppen. Van haar hadden we het zeker niet verwacht omdat zij al zo gewend was aan de aanwezigheid van roofvogels. Dit soort momenten roepen dubbele gevoelens op. We vinden het niet erg dat de roofvogel zo nu en dan komt kijken of hij /zij eten kan vinden voor de jongen. We vinden het juist mooi dat dit deel van het ecosysteem nog intact is, waarbij de buizerd ervoor zorgt dat de kippenpopulatie op peil blijft.

Daartegenover vinden we het toch vervelend dat er een kip of een kuiken verdwijnt. We voelen ons toch verantwoordelijk voor deze dieren. We weten dat zij veel meer kansen hebben om zich te verstoppen en te verschuilen dan de wilde vogels in de omgeving, maar toch is er even een moment van droevigheid. Wat we wel graag willen leren is de reden waarom er nu ineens zoveel aanvallen zijn. Uiteraard zijn de buizerdbaby’s groter aan het worden en hebben zij behoefte aan vers eten. Kunnen er dan meer buizerdnesten zijn dan de jaren ervoor? Of is er minder te foerageren en vliegen daarom de buizerds nu zelfs het verplaatsbare nachthok van de kippen binnen om een nietsvermoedende kip van haar legnest te pakken?

We hebben zelfs nog even gedacht dat het te maken kon hebben met de afwezigheid van de schapen. De schapen, anders dan de varkens zijn veel vaker op de been om hun maag/rumen aan de gang te houden. De varkens eten en grazen wat en gaan rustig de rest van de dag liggen slapen. Misschien moesten de kippen zich dit jaar ook aanpassen omdat de schapen er niet meer zijn en daardoor misschien wel meer kansen voor de buizerd om aan te vallen? We gaan er ooit en keer achter komen. Voor nu zijn we blij dat de roofvogel onze populatie in stand houdt. We zullen mettertijd misschien wel een patroon gaan herkennen waardoor we beter gaan begrijpen hoe onze omgeving werkt. Er zullen dit jaar gewoonweg wat meer kuikens groot dienen te worden om deze piek weer wat uit te doen vlakken. 

Migratie en gras- en gewasgroei

Nog drie dagen en dan zijn we aan het einde van de huidige deelweide gekomen. We hebben tot zover in de maand juni dusdanig veel grasgroei gehad, dat de deelweides waar de dieren niet staan goed konden herstellen. We hebben de minst goede plekken op de andere weides als ijkpunt gebruikt. Dit betekent dat de gewassen en grassen die de droogte hebben overleefd inmiddels al aan hun bloei zijn begonnen, maar het overgrote deel is mooi sappig en groen. Het streven is dat alle soorten goed kunnen herstellen zodat we zo min mogelijk stress veroorzaken door de dieren er te vroeg in los te laten. Dan maar een aantal plekken die misschien wat “ouder” zijn geworden, het is nu zaak dat we weer even gaan balanceren en dat doen we met rust.

Bijna net zoals met ons. Is er een periode van stress geweest, waarin je moest “overleven”, dan is het fijn als je dit kunt balanceren met een periode van rust en daarmee herstel. Houdt de stress te lang aan, dan zullen, in het geval van de weides, de grassen en gewassen steeds een beetje zwakker worden tot het punt komt dat zij dood gaan. Ook dit is een bekend verhaal bij veel medemensen. We leven van het ene stress moment naar het andere waarbij er net genoeg rust is ingebouwd in de vorm van weekend en vakantie. Omdat de druk op de werkplekken steeds een beetje verder omhoog geschroefd wordt, zullen er steeds minder medemensen echt kunnen herstellen en dan zal er steeds meer uitval zijn.

Ik denk dat we dat punt al bereikt hebben, want het punt van uitval (burn-out) komt op steeds jongere leeftijd voor. Door te leren hoe grassen en gewassen dat doen, hoe zij reageren op stress (extreme weersituaties) kunnen wij deze methode toepassen op ons dagelijks bestaan. Balans is het codewoord. Wij en de natuur zijn uitgerust met mechanismen die ons door moeilijke situaties heen slepen. Na zo een situatie is het dus verstandig om rust te nemen om de balans te herstellen. Het is niet de bedoeling dat we continu in een situatie zitten waarbij dit mechanisme (overleven) in werking is. Het is een laatste redmiddel, niet een “way of life”. 

Herstel is dus belangrijk na een periode van stress, hoe groot of klein die dan ook geweest is. Na deze droogte hebben wij bewust gekozen voor een lange herstel periode voor de weides. Een klap zo vroeg in het voorjaar komt dubbel zo hard aan, dus is het verstandig om even goed de rust te pakken als dat mogelijk is. Gelukkig hebben wij die mogelijkheid en misschien nog veel belangrijker is dat wij deze processen onderkennen, daarnaar handelen en die herstelmogelijkheid creëren. Zo blijven we in controle over de situatie, hoe vervelend die soms ook is. De natuur en daarmee ook de mensheid is uitstekend in staat om vervelende situaties te overwinnen. Ook zijn wij als mensheid in staat patronen te herkennen om zo vervelende situaties te herkennen en te besluiten ze uit de weg te gaan. Mocht het vroegtijdig onderkennen niet lukken, dan hebben we uiteindelijk de kennis en de middelen om te zorgen dat diegene, die deze situatie overleefd heeft, kan herstellen zodat zij nog sterker uit deze situatie komen. 

Dat is in ieder geval wat wij onderkennen. Niet alleen zijn wij zelf sterker geworden en weer meer te weten gekomen, maar we kunnen al het geleerde omzetten in wijsheid oftewel het toepassen van deze kennis. Deze combinatie maakt dat we in een opwaartse spiraal zitten door goed op te blijven letten en situaties te analyseren en kunnen we ervoor zorgen dat er altijd iets moois uitrolt. Gezondere dieren, gezondere weides, gezondere bossen en daarmee gezondere mensen. 

De flora  

• 

• 

We mogen weer een nieuwe soort verwelkomen in ons lokale ecosysteem: de Citroengele honingklaver. Ik kon niet gelijk bepalen welke soort dit was toen ik hem/haar zag. De blaadjes doen inderdaad klaverachtig aan, maar de randjes van het blad zijn licht getand. De bloei heeft niet persé de klaverachtige bloei zoals de witte en rode klaver dat hebben. Die bloeien in een bolvorm en dit zijn enkelvoudige bloemen. Desalniettemin zijn wij er erg blij mee, weer een nieuwe soort en dat desondanks de bijzondere klimatologische omstandigheden. Nu hopen dat de bijen of andere bestuivers de bloemen vinden zodat we volgend jaar nog meer citroengele honingklavers kunnen ontdekken. 

De dieren waar wij mee samenwerken

Zoals verteld hadden wij deze week veel bezoek van de buizerd. We hebben hem of haar een aantal keer gezien en dan voornamelijk in de ochtenden. Ik weet vanuit mijn legertijd dat de ochtend de beste tijd is om de aanval in te zetten. Misschien dat de buizerd dat ook zo ervaart. Op de maandag was het de beurt aan onze oudste kip “Kammie”. Een “mislukte” leghen, waarvan we nog nooit een ei hebben gevonden. De eieren zijn voor ons slechts een bonus, want de kippen vervullen taken die velen malen belangrijker zijn dan de eieren. Kammie was echt een bijzondere kip. Ze was de moeder van de hele club en ging vaak naast de kippen zitten die broeds waren. Het leek dan alsof ze als het ware mee aan het broeden was. Zij heeft in die drie jaar meer dan dertig buizerd aanvallen overleefd, maar deze maandag was het dan toch zover.

Ook dachten wij één van de kuikens kwijt te zijn, maar de volgende morgen liep zij gewoon weer bij mamma. Kennelijk was zij in de buurt van de aanval en dusdanig geschrokken dat zij zich een hele dag verstopt heeft. Dinsdagavond hebben we een moederkip met dertien kuikens opghaald hier in de buurt. We houden regelmatig marktplaats in de gaten om te zien of we kippen kunnen “redden”. Met de buizerd in ons achterhoofd hebben wij mamma kip (die al buiten liep en gewend was aan roofvogels) in een stroomnet gezet, maar dan met heel weinig ruimte voor de buizerd om te kunnen landen. De meeste ruimte binnen het net werd ingenomen door een inheemse eik en een grote hulst. We wisten zeker dat er geen mogelijkheid kon bestaan dat een grote roofvogel hier zou kunnen landen. Ook hadden mamma kip en haar dertien kuikentjes een plek om te slapen waar geen roofdieren bij zouden kunnen.

Woensdagochtend kwamen we weer bij de dieren en tot onze grote teleurstelling had de buizerd toch een manier ontdekt om toe te slaan. Mamma kip en drie kuikens hadden het leven gelaten. Ze waren niet meegenomen en opgegeten. Hadden wij de buizerd dan verstoort en was de aanval net gebeurd? Daar leek het wel op, want mamma kip was nog warm. Wat nu? Tien kuikens maar geen mamma meer. Gelukkig zijn de nachten niet al te koud, dus hoeven we ze niet te verwarmen gedurende de nacht. Het idee van een stroomnet met een minimale invlieg opening is dus niet afdoende. Tijd voor plan C. Dan maar een kuikenren bouwen waarvan we zeker weten dat de buizerd er niet bij kan. Om de kuikens in ieder geval nog een soort van mamma te geven hebben we de andere mamma kip bij hen in het stroomnet gezet samen met haar twee kuikens. Een ervaren mamma, een extra hok en het stroomnet zal toch wel afdoende zijn om te zorgen dat de kuikens niet ten prooi vallen aan de roofvogel?

Donderdagochtend, met spanning naar het veld. De afgelopen dagen waren niet echt leuk te noemen en we hoopten dat we er nu van af zouden zijn. Niet dat we het de roofvogel niet gunnen, maar we willen het hem/haar ook niet te makkelijk maken. Daarbovenop zijn de kippen misschien wel goed beschermd, maar ze zijn nog steeds soort van gevangen in ons stroomnet. Misschien als zij echt vrij waren, geen net dat hun belemmert in hun bewegingsvrijheid, dat zij allang al naar een ander deel van de terrein waren gegaan in de hoop zo de roofvogel te kunnen ontvluchten. Eenmaal aangekomen op het veld troffen we weer twee dode kuikens aan. Dit keer de oudere kuikens die we bij de moederloze kuikens hadden gezet. Hoe kan dit toch? Hoe kan een roofvogel twee kuiken tegelijk pakken? Zijn er dan meerdere roofvogels? Of zijn de jongen ook al mee aan het jagen? Plan D, de kip terug bij de rest en de kuikens in de verplaatsbare kuikenren en ze daar houden totdat zij oud genoeg zijn om bij de grote kippen te kunnen. Dan weten we zeker dat er geen roofvogel bij kan. Dit geniet niet de voorkeur, want we willen de dieren zoveel mogelijk bewegingsvrijheid geven. De kuikens in de ren houden is niet zoals we het graag zien, maar dit is toch wel een uitzonderlijke situatie. 

De stand van zaken nu met de kippen:

• Op de weide bij de varkens loopt nu één haan en zes hennen. 
• In de bosrand zit één Barnevelder te broeden op elf eieren. We hebben haar in een hokje gezet naast een beschermende hulst omheind met een stroomnet, zodat zij eventueel van het nest kan om haar benen te strekken of een stofbad te nemen. 
• Ook in de bosrand zitten de tien kuikens in een kleine verplaatsbare ren. 

Het spektakel is helaas nog niet ten einde. Zondagmorgen is de broedse hen in haar nestkastje gegrepen. Er was net genoeg ruimte voor haar, hoe de buizerd daarbij heeft kunnen komen is een raadsel. Ook hebben wij ons steeds afgevraagd of het toch niet een vos of een marterachtige was. Van beiden weten we dat ze er zijn. De vos hebben we echter al twee jaar niet meer gezien, maar we hebben twee marternesten op ons stuk, dus die zouden in theorie bij de kippen kunnen komen. Het rare is dat zij al die keren door een stroomnet heen moesten. We weten uit ervaring dat zoogdieren niet graag in contact komen met dat stroomnet. Zeker niet als de mazen dusdanig klein zijn dat zij er niet eens doorheen passen. Ze hoeven maar eventjes een stroomdraadje aan te raken en er komt een 4200v schokgolf vrij. Deze tik zorgt ervoor dat je heel gauw uit de buurt gaat van het stroomnet. Ook hebben we nog gekeken of de marter niet via de bomen, van bovenaf in die omheining kon komen. Ook dat is niet echt realistisch, daarbovenop kun je heel duidelijk aan de “crime-scene” zien welk dier het is geweest want elk roofdier heeft een andere manier van doden en eten. Elke keer zagen we de karakteristieken van een roofvogel, waarbij alle veren er netjes waren uitgetrokken en niet afgebeten. 

In totaal zijn er acht kipjes gesneuveld deze week. Een vervelende maar zeer leerzame week. We hebben mogen leren dat de roofvogel echt een geduchte jager is, die zelfs in de voor ons onmogelijke omstandigheden toch een manier vindt om bij zijn prooi te komen. De vraag blijft nog steeds of dit een teken is dat er misschien te weinig te foerageren valt bij de wilde populaties? Waarom zou hij/zij anders halsbrekende toeren uithalen om bij de kippen te komen? Roofdieren zijn niet dom, als zij gewond raken tijdens de actie, dan is er niemand om ze te helpen en kunnen ze zelfs bezwijken aan hun verwondingen. Ze kiezen bewust de makkelijke prooien uit waarbij ze zeker weten dat zij zelf niet gewond kunnen raken. Alleen in uiterste nood zullen zij kiezen voor prooien waarbij er een kans bestaat dat er complicaties optreden. Wat we nu vooral willen leren (en daar is tijd voor nodig) is hoe deze situatie zich positioneert op langere termijn. Daarmee probeer ik te zeggen dat wij niet willen vallen voor korte termijn oplossingen, aangejaagd door emoties. Natuurlijk is het vervelend dat dit gebeurt, maar wij hebben gewoonweg niet de referenties om te kunnen bepalen of dit een terugkerend fenomeen is. De voorgaande jaren hadden we niet zulke extreme situaties. Er verdwenen wel wat kippen, zo een twaalf per jaar, maar er waren genoeg kuikens die groot werden om de populatie op een mooi gemiddelde te houden. 

We lijken de situatie nu onder controle te hebben. De buizerd kan nog steeds bij de kippen die met de varkens in de weide staan. Zij hebben bescherming van elkaar, de haan en de varkens als ze niet liggen te slapen. De kuikens zijn “hermetisch” afgesloten, zij zijn het zwakst, hebben geen moeder die hun kan vertellen dat de roofvogel in de buurt is en snappen daardoor zelf nog niet goed dat er gevaar bestaat. Geen overhaaste paniek beslissingen, trouw blijven aan onze principes en de natuurlijke principes. Eerst maar weer wat jaartjes verder zijn voor we een gedegen conclusie kunnen trekken. Misschien valt het uiteindelijk best wel mee. Misschien is er eens in de zoveel jaar een tekort aan muizen bijvoorbeeld. Dat in die jaren de roofvogels dusdanig weinig te eten hebben dat zij alle mogelijkheden aangrijpen die er zijn. Beetje suf om dan nu allerhande beperkingen uit de kast te trekken die misschien wel haaks staan op de doelen en filosofieën die we hebben. 

De wilde dieren waar wij mee samenwerken 

Mooi hè?! Wij genieten van al het natuurschoon dat ons land te bieden heeft. Ik vraag me wederom af, hoe bedenk je dit soort prachtige beestjes? Waarom precies vier gele pluimpjes op de rug? Waarom allerlei rode stipjes op de flanken?

Niet natuurlijke invloeden 

Deze week waren de eerste drie dagen van week duidelijk de chemtrailsporen te zien. De overige dagen was de lucht vrij en alleen op zaterdag was het te bewolkt om te zien wat er precies gebeurde. Als de maand juni is afgelopen zal ik de overige dagen die als bewolkt staan genoteerd aanpassen aan de hand van de satellietbeelden. 

Ik zal nog een keer uitleggen waarom we dit doen. Waarom we elke dag (meerdere malen) onze gezamenlijke luchtruim inspecteren op rare strepen. Wij doen dit omdat we niet alleen voor onszelf, maar uiteindelijk voor veel meer medemensen het hopelijk mogelijk kunnen maken een oprechte conclusie te trekken. Er is al bewijs genoeg, maar dat is niet mijn bewijs. Er zijn honderden patenten te vinden en er zijn tientallen instituten, waaronder de Delftse TU, waar al een tijdje onderzoek wordt verricht naar Geo-engineering. Niet alleen overheden, NGO’s oftewel Niet Gekozen Overheden, denktanks en universiteiten hebben er al kennis van en maken al beleid voortvloeiende uit deze kennis.

Tevens wordt elk jaar de techniek weer een stukje goedkoper en daardoor kunnen medemensen die meer dan negen nullen op hun bankrekening hebben staan deze techniek inzetten voor hun eigen doelen. Zo wordt deze techniek waarbij vliegtuigen worden ingezet om chemicaliën los te laten in onze atmosfeer al gebruikt door eigenaren van de grote skigebieden in Amerika. Als er in de vakanties te weinig sneeuw ligt dan zijn er geen inkomsten. Als je kunt investeren in het laten vallen van sneeuw wat een x bedrag kost en je daardoor wintersporters toch naar jouw wintersport gebied kan laten komen, is het een simpel rekensommetje geworden. Of een paar miljoen investeren en hopen dat je deze kosten kunt dekken en misschien wel winst kunt maken tegenover helemaal niets verdienen.

De huidige mentaliteit van de mensen die verslaafd zijn geraakt aan geld, is niet 100% gezond te noemen. Deze medemensen zijn mentaal zo beschadigd dat zij echt geen seconde stil lijken te staan bij de eventuele neveneffecten van deze techniek. Zo was er in de staat naast het skigebied waar we het net over hadden een record gebroken. Niet een leuk record, maar een record aan hoeveelheid regen dat viel, wat voor enorme overstromingen zorgde. Hierdoor waren er families genoodzaakt om hun huizen te ontvluchten. Alleen op hoogte zal neerslag als sneeuw naar beneden komen, maar in de lager gelegen delen komt het als regen ter aarde.

Wat er niet begrepen wordt, is dat de natuur een gesloten systeem is. Je kunt niet zomaar ergens wat aanpassen zonder dat er gevolgen zijn voor een ander. Kijk naar de enorme droogtes in Australië dit jaar (2020). Deze bewust gecreëerde droogtes hadden het neveneffect dat er op andere plekken enorme hoeveelheden regen naar beneden kwam. Ook hier in Europa viel er meer regen dan anders. In de maand februari (zomer in Australië) viel er bij ons alleen al 17 centimeter. Dat is voor het bescheiden stukje waar wij mee samenwerken meer dan 1.300.000 liter, in één maand. Dit verspreid over een groot gebied, dat niet gewend is aan deze hoeveelheden, kan resulteren in overstromingen, modderlawines en ga zo maar door. Vaak horen we dan over weerextremen. Die zijn er natuurlijk wel, maar er zijn nog meer door de mens gecreëerde weerextremen. Daar horen we nooit wat over. 

Omdat wij proberen samen te werken met de natuur en hebben onderkend dat de natuur hetgeen is wat nog te vertrouwen is in deze wereld, waar wij onze gezondheid en rust uit kunnen halen, is de noodzaak verrezen om dit soort praktijken zoals chemtrails in de gaten te gaan houden. Dan hebben we het eigenlijk nog niet eens gehad over de effecten op de gezondheid. Waar wij niet tegen kunnen is het feit dat dieren, planten, struiken en bomen geen stem hebben in deze waanzin. Aan de ene kant zijn zij de dupe van een klein clubje mensen die denken dat zij meer te zeggen hebben dan de “gewone” mensen. Aan de andere kant, de “gewone” mensen die wat zouden moeten zeggen, maar denken dat ze toch niet gehoord worden en zich stilhouden. Kortom een mooi verhaal van tussen wal en schip zitten.

Wij willen weten hoe het zit. Wij willen weten of er rotzooi boven onze hoofden wordt losgelaten. Het maakt eigenlijk niet eens zoveel uit dat het gebeurt, maar dat erover gelogen wordt, dat het op clandestiene wijze wordt gedaan, dat is wat mij het meeste stoort. Zeg het gewoon, wees een vent/vrouw en vertel wat je aan het doen bent. Helaas zijn dit soort medemensen geen echte mannen of vrouwen meer, dus uit die hoek gaat er vooralsnog geen antwoord komen. We zullen het op de eerste plaats zelf horen te doen. Wij doen dat op deze simpele manier, wetende dat we uiteindelijk, mits er voldoende data is, een duidelijk conclusie kunnen trekken. Andere manieren om dit aan te lopen is alle vliegtuigen die chemtrails uitstoten te registreren op een foto. Dat kan met een handige app door screenshots te maken. Vervolgens deze bedrijven een brief sturen, met de foto’s van hun eigen vliegtuigen die deze rare strepen in het luchtruim achterlaten. We hoeven er geen gevecht van te maken, maar we kunnen wel laten weten dat we ze in de gaten houden, dat onze ogen uit onze konten zijn verdwenen en zijn gericht op de plekken vanwaar het niet de bedoeling was ze op te richten.

Wij hebben niet de tijd om nog breder onderzoek te doen op deze manier en eerlijk, we horen allemaal ons steentje bij te dragen. Dat is nog fijn ook, het geeft je een goed gevoel, ook al lijkt het een druppel op een gloeiende plaat. Ook al wordt de plaat hier niet koeler van, het klinkt leuk en wie weet dat er meer medemensen geactiveerd worden om hun druppels op de plaat te schieten. Kortom, be creative en sta in je eigen kracht hoe klein het ook lijkt te zijn in het begin, vertrouw op mijn woorden en dat is dat het zo ontzettend goed gaat voelen, omdat je het durft om niet alleen voor jezelf op te komen, maar ook voor alle flora en fauna. 

Afsluitende gedachte 

Vrijheid, dat is wel het woord van dit decennium geworden. Volgens Kris Kristofferson liedje is “Freedom just another word for nothing left to lose”, oftewel, als we het over vrijheid hebben, betekent het dat we in een situatie terecht zijn gekomen dat we niets meer te verliezen hebben. Vrijheid is de basis van het leven, al het andere is ineens niet meer zo belangrijk als de vrijheid in het geding komt. De generaties die opgegroeid zijn na de tweede wereldoorlog hebben in een sprookje geleefd. Ik vind het vervelend om te zeggen, maar helaas is het zo. Er heeft al die tijd helemaal geen echte vrijheid bestaan. Sterker nog, het “nieuwe normaal” wat er na de 2WO ontstaan is, is alleen nog maar verder van de vrijheid af komen te staan. Dit is weer een prachtig voorbeeld van een halve waarheid. Uiteraard was Europa bevrijdt, maar van wat, van wie en waarom zijn er dan zoveel “afspraken” gemaakt om de vrijheid juist in te perken in de naam van vrijheid? Al die verdragen, met als jij dit niet doet, dan doen wij dat, is eigenlijk helemaal niet iets vrijs. Het is een keuze binnen een gecreëerde vrijheid. Als jij je niet aan onze vrijheid houdt, dan zullen wij jouw vrijheid wegnemen. 

De halve waarheid is dus waar, we zijn bevrijdt van een (gecreëerde) invasieve macht. Echter is daar alle focus op gelegd waardoor de andere halve waarheid, onderbelicht, aan onze neuzen voorbij is gegaan. Vrijheid na die duistere periode is iets subjectiefs geworden. Medemensen in dure pakken, die enkel op uitnodiging op plekken komen waar zij samen met andere medemensen in dure pakken bepalen wat vrijheid echt betekent. Wij krijgen de sprookjesversie en we vieren het ook nog elk jaar…? 

Hoe ik op vrijheid kwam was na aanleiding over wat ik schreef over de kippen en het feit dat wij ze beperken in hun vrijheid. Wij hebben vanaf dag één onderkend en gezegd dat wij weten dat wij andere wezens beperken in hun recht op vrijheid. Hoe bedoel ik dat? Wij beperken onze dieren omdat wij ze willens en wetens opsluiten in een stroomnet. Dit is iets waar wij niet trots op zijn, niet over opscheppen, maar elke dag mee dienen te leven. Wij willen dit niet, wij willen dat alle dieren hun GOD gekregen rechten kunnen uitoefenen. Het is niet aan ons om dieren op te sluiten, ook al doen we dat al eeuwen lang. Fout is Fout ongeacht hoe lang de fout al bestaat. Er zit geen verjaringsmechanisme op, dat verzinnen alleen uilskuikens. Dat er zoiets kan bestaan als het verjaren van fouten of misdrijven? Wie verzint zoiets? Wij zijn ons bewust van onze fouten, wij zijn ons bewust dat wij iets doen wat niet hoort. Hoe mooi en hoe goed wij onze gevangenis ook aankleden, het blijft een gevangenis. Hoe goed wij de natuur ook proberen na te doen, hoe goed we ook met haar proberen samen te werken, het is en blijft niet aan ons om andere wezens op te sluiten. 

We zitten echter in een bijzondere situatie. Wij onderkennen ook dat onze voorouders ((On)bewust Onbekwaam) ons gezamenlijke landschap hebben gedegenereerd. Daarmee bedoel ik dat sinds de Gouden Eeuw wij als Holtlanders doorkregen dat wij goedkoop elders dieren konden bemachtigen, deze vet te mesten alhier en vervolgens voor meer geld door konden verkopen. Deze handel is ontstaan uit het gecreëerde Kapitalistische gedachtegoed waarmee onze voorouders zijn misleid. De Gouden Eeuw begint namelijk helemaal niet zo vervelend. De eerste dertig jaar was iets waar wij als Holtlanders best trots op kunnen zijn. Nadat de Oranjes buitenspel waren gezet en daarmee de Bankierfamilies die parasiteren op deze “adellijke” families, hadden wij (onze voorouders) voor een korte tijd weer controle over onze eigen levens. Binnen tien jaar was onze staatsschuld afgelost, wat na al die jaren oorlogvoeren onder de Oranjes flink was opgelopen (net als hun familiefortuin). Echter werden de medemensen die verantwoordelijk waren voor deze uitzonderlijke prestatie op gruwelijke wijze vermoord om vervolgens weer meer invloed van de Oranjes mogelijk te maken. Sindsdien veranderde het gedachtegoed weer en kreeg het kapitalistische karakter weer de overhand. Vandaaruit is de handel van slaven ontstaan, vandaaruit zijn de rare dingen gebeurd in de landen die wij bezochten voor de handel en vandaaruit zijn wij dieren gaan zien als handelsmiddel waar veel “geld” mee te verdienen valt. Het overgrote deel van de Holtlanders had helemaal niets te maken met dit gedachtengoed. Anders dan dat het door sommige Holtlanders BEWUST werd uitgevoerd en door de meesten Onbewust.

Dit onbewuste handelen heeft ons landschap dusdanig af laten takelen dat de sloten niet langer vers en schoon drinkwater bevatten, dat de weides niet langer een enorme hoeveelheid biodiversiteit in stand kunnen houden en dat onze bossen niet ouder kunnen worden dan één generatie kettingzagen. Dan hebben we het eigenlijk nog niet eens gehad over de onzichtbare sluipmoordenaar namelijk GIFstoffen. Het ene na het andere, op eerste moment nog onschadelijk goedje, bij nader inzicht extreem schadelijke gifstof werd te pas en onpas gebruikt om van alles en nog wat te doden. 

Wij vinden het uiterst naïef om tegen onszelf te zeggen dat het altijd al zo geweest is en dat je er niets aan kunt doen. Het is nog zelfs nog veel schadelijker om te denken dat de techniek het allemaal op gaat lossen. Wij nemen de verantwoordelijkheid zelf. Wij verdiepen ons in de geschiedenis voor zover dat mogelijk is, we lezen over de wetten en systemen der natuur en elke stap, elk stukje kennis wordt ingezet om naar een situatie toe te werken waarbij we kunnen zeggen: “Zo, we hebben allemaal in het verleden dingen gedaan die niet al te best waren. We waren ons daar niet bewust genoeg van. We hebben dat onderkend en we hebben deze beperkingen zelf weer rechtgezet”. Hier kunnen wij echt trots op zijn. Niet de problemen die er zijn vooruit blijven schuiven (bijvoorbeeld de staat van onze gezamenlijke natuur), niet hopen op een nieuw stuk techniek wat de zogenaamde “revolutie” gaat betekenen. Wij hebben het (onbewust) gedaan, dus Wij gaan het bewust oplossen. Niet een clubje in Straatsburg, niet één of andere denktank, Wij gaan het doen. Dat is hoe volwassen mensen zich op horen te stellen als je het mij vraagt. We hebben deze fouten eigenlijk niet eens echt zelf gemaakt. Het spel der misleiding gaat al zover terug, dat al die tijd onze voorouders gewoonweg niet beter wisten. Nu weten we dat wel en kunnen we, gebaseerd op al die beschikbare informatie, het verschil gaan maken. Niet alleen voor nu, maar zeer zeker voor morgen en uiteindelijk ook voor gisteren, want wij gaan de geschiedenis herschrijven, maar dan op een positieve manier. We gaan alle medemensen in het verleden de plek geven die zij verdienen, want er is ontzettend veel goeds gedaan echter staan er vaak de verkeerde (niet rechtmatige) namen bij. 

Om de natuur op een niveau te krijgen dat zij werkt zoals het hoort, zullen we iets horen te bedenken om tot dat punt te komen. Wij doen dat met ons “mens inclusieve natuur project”. Deze naam is een beetje een steek onder water naar de natuurorganisaties die de mens en de natuur willen scheiden (zonering). Ook is het een kleine sneer naar het beleid van de provincie genaamd “natuur inclusieve landbouw”. Waarbij natuur gebruikt kan gaan worden voor (grootschalige) voedselproductie. De natuur is al voedsel, daar hoeven wij niets aan te veranderen. Het enige wat hoeft te veranderen zijn wij. Dat doen we niet door de mens nog verder bij de natuur weg te houden, want dan wordt de verbinding nog slechter en daarmee het handelen nog onbekwamer. Wij vinden dat wij prima kunnen samenleven met de natuur, zelfs de mens van de 21ste eeuw kan dit. Het enige verschil zit hem in de mate van bewustzijn en de mate waarin er gefilosofeerd wordt. Met een open en eerlijke kijk op het leven en daarmee de natuur is het bijna niet mogelijk om de natuur kapot te krijgen. Met een gesloten en misleidende blik lukt dat in een aardig rap tempo zoals we merken. 

Wij hebben ervoor gekozen om dieren te gebruiken om het landschap weer te herstellen. Dieren zijn als geen ander in staat om een dik pak aarde te creëren en de omgeving in harmonie te houden. Dat betekent dan wel dat zij niet 100% vrij zijn, omdat het op dit moment in tijd nog niet mogelijk is hen los te laten, maar dat is wel het punt waar we naar toe werken. Zij helpen ons de geschiedenis weer recht te zetten, het plantenrijk en het dierenrijk als een prachtig mooie samenwerking om het voor ons allen weer een vrije en leefbare wereld te maken. Natuurlijk kan daar techniek mee samengaan, maar niet de techniek die we nu hebben. Wat dan wel? Ga maar eens op onderzoek. Begin maar bij dit boek “ Lost Science van Gerry Vassilatos”. 

We gaan naar de echte wereld en weg uit dit sprookje dat misschien wel leuk lijkt, maar in realiteit erop geënt is om langzaam onze vrijheid van ons af te nemen en ons leren dat dit proces nog leuk is ook.