Holtland Homestead
Natuur Update 7: 18-05-20 t/m 24-05-20
Algemeen
Wat een verschil met vorige week; toen werd het overdag elke dag een beetje warmer en die trend heeft zich doorzet in deze week. Het was overdag zo intens warm dat we er uiteindelijk voor gekozen hebben om de fruitbomen te voorzien van wat water. Dit gaat tegen onze principes in, wie er wel en wie er geen water krijgt is een keuze die eigenlijk niet aan ons is. Helaas worden sommige van onze keuzes nog gebaseerd op financieel belang, want we kunnen en willen geen nieuwe fruitbomen kopen van deze leeftijd (8 jr+) en hoogte. Dat gaat aardig in de papieren lopen.
Net als met de gewassen op de weide versus die in de bosrand, is bij de fruitbomen duidelijk het verschil te onderkennen tussen bomen die we in het bos gepland hebben versus de fruitbomen die op de weide staan. De bomen in het bos, vanwege de schaduwwerking van de eiken, hebben veel minder te lijden van de hitte en de warmte.
Deze maandag hadden we iets te vieren. De honingbijen zijn nu één jaar bij ons. We waren al ontzettend blij dat zij de winter hadden overleefd. Niet dat dat een groot probleem hoeft te zijn, honingbijen gaan al tienduizenden jaren in een soort van winterslaap, maar vandaag de dag gaan steeds minder honingbijen de winter door met hun eigen honing. Op de één of andere manier is er een gedachte ingeslopen dat je de honingbijen de winter door kan laten komen op suikerwater. Zo is het mogelijk om al hun honing te kapen en die te verkopen of iets dergelijks. Wij willen hier niet aan meedoen en hebben de bijen hun eigen honing laten houden. Dan is het maar afwachten of dat wel genoeg is. Met de suikerwater optie kun je elke zoveel weken eventueel de voorraad bijvullen, maar met honing is dat lastig. Het was echt een opluchting toen we de honingbijen in het begin van het voorjaar naar buiten zagen komen en we wisten dat zij toch genoeg honing hadden.
Migratie en gras/gewasgroei
We zitten nog steeds in de 30 dagen migratie en dat bevalt goed. Zoals eerder al een keer vermeld grazen we ergens tussen de 40 en 50% van de weides af en dat is voor deze tijd een goede hoogte. Eigenlijk past deze insteek meer bij de zomer, maar dat is het qua weer eigenlijk ook wel een beetje. Te zien aan de gewassen is er niet echt een voorjaar geweest, maar zijn we gelijk overgegaan in een soort van voorzomer. Het punt dat het echt veranderde kunnen we duidelijk in de grafiek zien.
In de grafiek zien we de temperaturen zien van dit voorjaar. De bovenste (rode) lijn geeft 30 °C aan, de middelste (zwarte) 20°C en de onderste (blauwe) 0 °C oftewel de vorstgrens. Ook zien we twee grafieken waarbij de bovenste (blauw) de dagelijkse maximale temperatuur voorstelt en de onderste (groen) de dagelijkse minimale temperatuur.
Eigenlijk begon het seizoen zoals gewoonlijk. Langzaamaan oplopende temperaturen, de nachten nog wel onder het vriespunt, maar dan ineens drie april. De maximale temperatuur was die dag 13°C en vijf dagen later zaten we al op 30 °C. De nachten bleven eigenlijk op hun normale patroon doorgaan en dat was ook wel te voelen. Ook als de zon achter wat wolken verdween was goed te merken dat het eigenlijk helemaal niet zo warm was. Als de zon weer tevoorschijn kwam voelde het als Zuid-Frankrijk.
Ik heb de lijnen in de grafiek wat aangepast en nu geeft de middelste zwarte lijn 12 °C aan, oftewel het globale startpunt van de groei van de gewassen op de weides. De rode lijn geeft nu 24 °C aan en dat is de temperatuur waarna de grassen en gewassen stoppen met groeien. Nu wordt het duidelijk dat we inderdaad een typisch voorjaarsbeeld hadden, met af en toe een dag of twee waarin de temperaturen overdag hoog genoeg waren voor de grassen om te gaan groeien. Normaliter komt er elke week en elke maand weer iets meer warmere dagen bij. Echter schoten de temperaturen begin april zo ver omhoog dat het gras niet meer kon groeien en zelfs de eerste klap te verduren kreeg.
Deze week was het niet anders, met een gemiddelde maximale temperatuur van meer dan zevenentwintig graden heeft het gras niet veel kunnen doen. Het resultaat was ook heel duidelijk te zien aan de gewassen op de weide. Ondanks de 1,2 cm. grasgroei, zien we nu al dat er meer grassen verwelken (de cool-seasons of lentesoorten) dan dat er bijkomen. Het zijn wederom de bosranden en de bosweides die het goed doen en het gemiddelde omhoog schroeven. Als dit weerbeeld nog langer aanhoudt hebben we wederom een reden om terug naar de tekentafel te gaan, want dan is het niet meer te verantwoorden dat we zo snel migreren met de dieren.
De neerslag die we op zondag kregen was wel weer even genieten. Eens kijken wat we daar volgende week van terug kunnen zien in de gras- en gewasgroei.
De flora
Deze week was het de beurt aan de Amerikaanse vogelkers om te gaan bloeien. Vorig jaar hebben wij totaal geen bloei gezien. Dit valt denk ik te wijten aan de droogte van 2018 waardoor de struiken en bomen het zwaar te voortduren hebben gekregen. In 2019 waren daar zeker nog de naweeën van te zien. Ook de bolgewassen kwamen veel minder op dan voorheen en sommige struiken en bomen bloeiden niet zo uitbundig als de jaren ervoor. Dit jaar, mede door de vele regen van afgelopen najaar en winter stonden de Amerikaanse vogelkersen volledig in bloei. Ondanks de hevige bloei hebben we weinig tot geen bestuivende insecten op de bloemen gezien. Het was deze week best warm en dat kan een effect hebben op de stuifmeel en/of nectar aanmaak. Ook houdt de bloei minder lang aan en zien we de eerste bloemetjes al bruin worden. Gelukkig zijn er nog veel meer die wel mooi bloeien en een heerlijke amandelachtige geur afgeven. In de foto’s kun je heel mooi zien hoe intens een Amerikaanse Vogelkers struik kan bloeien.
De dieren waar wij mee samenwerken
Dit is wel het jaar van de kippen geworden. We vallen van de ene verbazing in de andere. De eerste verbazing troffen we donderdag aan. Een zilvergezoomde Barnevelder kwam in eens niet meer van het nest af waar zij normaliter haar eitjes legt. De Barnevelders staan er niet om bekend dat zij broeds worden, maar dit had er alle schijn van. Dat is ook de reden waarom wij vorig jaar Wyandottes hebben aangeschaft omdat die er wel om bekend staan dat ze broeds worden. Vrijdag ochtend zat ze nog steeds op het nest en we denken dat ze echt broeds is geworden. Wat het bijzondere aan het verhaal is, is het feit dat zij vorig jaar in de natuur geboren is. Kan het dan toch zijn dat de omgeving iets aanzet, of stimuleert binnenin ons lichaam? Dat het niet uitmaakt hoe lang de broedsheid al uit het ras is gefokt, dat het uiteindelijk toch weer terugkomt als de omstandigheden toereikend zijn?
Dit doet me denken aan één van de experimenten van Weston A. Price. Met dit experiment wilde hij aantonen dat de theorie van genetische overdraagbaarheid van bijvoorbeeld ziektes of andere beperkingen niet persé bindend hoeft te zijn. In zijn experiment heeft hij een zwanger varken bewust onthouden van vitamine A. Dit heeft als gevolg dat de ogen van de biggen niet goed kunnen ontwikkelen. Dit bleek ook en sommige biggen werden zelf geboren zonder ogen. Nadien liet hij twee van deze blinde biggen met elkaar paren en zette hij de zwangere moeder op een dieet dat wel toereikend was qua mineralen en vitamines. Het resultaat was dat uit twee blinde varkens er toch weer biggen geboren werden die ogen hadden en konden zien.
Kan het dan toch echt zo zijn dat Weston A. Price gelijk heeft en dat het niet persé zo hoeft te zijn dat als iets genetisch is vastgelegd (het niet meer broeds worden) misschien enkel een tijdelijke aanpassing is aan het wezen? Dat als de omstandigheden veranderen, de voeding en een gezonde en stimulerende natuurlijke omgeving, de genen weer terug kunnen komen in de originele vorm? Dit geeft hoop voor de mensheid op de lange termijn. Het klinkt voor sommige mensen vast als iets compleet ondenkbaar, maar de eerste stappen zijn al decennia geleden gezet. Het is niet voor niets dat (insider) A. Huxley in zijn boek “Brave new world” begint met het schetsen van een setting waarin kinderen worden gekweekt in plaats van geboren te worden uit een moeder. Dit is geen fictie, maar een realiteit die eraan zit te komen.
De eerste stap was de moeders aan het werk te krijgen. Dit proces had niets te maken met gelijke rechten, maar was wel hetgeen waaronder het werd verkocht. De stap erna is het steeds minder aantrekkelijk maken van het hebben van kinderen en ze op een zo jong mogelijke leeftijd uit handen geven aan een BSO of andere soort van “opvang”. Uiteraard nog steeds onder de noemer dat werken belangrijker is. Borstvoeding is niet meer vanzelfsprekend, zelf opvoeden is niet meer vanzelfsprekend en heel langzaamaan komen we stap voor stap in de wereld die Huxley (lid van de Fabian society) al beschreef in de jaren dertig. Uiteraard vonden de mensen in die tijd dit toekomstbeeld complete onzin en zie waar we nu al zijn?
Het zijn kleine stapjes, zodat elke generatie de tijd heeft zich aan te passen aan het nieuwe normaal. Echter er is misschien wel hoop, dat hoe erg het misschien wel gaat worden, er altijd een weg terug is naar de natuurlijke situatie. Hoe erg wij ook afdwalen van het menszijn, hoe erg wij ook doorgefokt worden, er altijd een weg terug is. Bij de zilveren Barnevelder is dat al na één generatie en misschien zijn wij wel één generatie verwijderd van een wereld die weer in harmonie is met de natuur.
Ik vind het zo fijn om van de natuur te mogen leren. Alles wat we nodig hebben aan kennis en middelen komt direct van en uit de natuur. Nu leven we in een steeds alles omvattender artificieel model, wat nog wel grondstoffen haalt uit de natuur, maar waar we voor de rest helemaal los staan van onze basis en onze oorsprong.
De wilde dieren waar wij mee samenwerken
Het is deze week de tijd voor het waterleven om te ontwaken. Ik hoop dat je het een beetje kunt zien op de foto, maar er zijn twee parende rode libellen of waterjuffers te zien. Fascinerend hoe de twee aan elkaar geplakte libellen door de lucht vliegen om vervolgens op een plekje langs het water te landen om hun eitjes in het water af te zetten. Hoe doe ze dit? Hoe weten zij in harmonie samen te vliegen terwijl de staart van de ene vastgeplakt zit aan de nek van de andere? Het verloopt allemaal zo moeiteloos en zo gracieus. De natuur of de creator heeft het perfect bedacht. Door de voortplantingsorganen dusdanig aan te passen zodat ze èn samen kunnen vliegen èn samen kunnen zitten op een blaadje om de eitjes in het water te deponeren.
Als de libellen beide met hun staarteindes aan elkaar hadden gezeten dan konden ze alleen maar in rondjes vliegen, zoals een helikopter, maar dan één die nergens komt. Hoe is dit allemaal uitgedacht? Het is veel te mooi en complex om maar een ongelukje te zijn, of iets wat duizenden jaren is geëvolueerd. Hoezo zouden de libellen dan eitjes in het water leggen, om vervolgens een groot deel van hun bestaan als heel angstaanjagend onderwater rovertje te leven. Die als het moment daar is, gaat ontpoppen en tevoorschijn komt als prachtig mooie libelle? Hoe weet het watermonster waar en wanneer hij of zij hoort te gaan ontpoppen? Waar komt de kennis vandaan om uit het cocon te kruipen en vervolgens de weide wereld in te kunnen vliegen? Dat ene kleine eitje heeft al deze informatie in den beginnen opgeslagen in twee cellen. Waar kennelijk in is vastgelegd: hoe onderwater te leven, hoe te ontpoppen en hoe te kunnen vliegen. Hoe bijzonder is dat? Is al deze informatie opgeslagen in de cel? Of is er een mogelijkheid dat er een deel altijd al aanwezig is? In het energetische veld dat om ons allen heen zit? Wat er, net als bij de kippen, voor zorgt dat zij snappen wat zij ooit hoorden te doen ongeacht hoeveel decennia aan uitselecteren eraan vooraf is gegaan?
Ik denk dat er veel meer te ontdekken en te leren valt dan wij nu weten. Het is ook niet echt inspirerend of aanmoedigend om te leren dat je bij de geboorte een achterstand hebt gekregen waar je nooit meer vanaf komt en je kinderen het ook zullen krijgen. Wat is dat voor een boodschap en hoe ga je dat aan je kinderen vertellen, want jij hebt hen hiermee opgezadeld door je toch voort te planten. Wat als Weston A. Price en tegenwoordig miljoenen met hem, op het spoor was van iets heel anders, van iets veel mooiers en krachtigers? Dat er misschien wel geen blijvende beperkingen zijn en dat wij daadwerkelijk de macht en de kracht hebben om ons leven te veranderen en daarmee die van de generaties die nog gaan komen. Wat als nu blijkt dat de natuur al die tijd al met ons mee wilde werken, maar wij al die tijd voor andere (verkeerde) vrienden hebben gekozen? Dit zou een hoop mensen weer de moed geven er wat van te gaan maken, of het heft weer in eigen handen te nemen omdat je daadwerkelijk controle hebt over jouw eigen leven, hoe vervelend die ook gestart is. Iets om over na te denken lijkt me?
Niet natuurlijke invloeden
Deze week lukte het wederom om op beeld vast te leggen wat er precies gebeurt in onze atmosfeer. Er wordt een poging ondernomen om de vliegtuigstrepen die uitwaaieren en blijven hangen boven onze hoofden te classificeren als een natuurlijk verschijnsel.
Of de condensatie vanuit een straalmotor wel of niet te zien is heeft te maken met de omstandigheden waarin het vliegtuig vliegt. De hoogte en daarmee de temperatuur bepaald of er wel of geen condenssporen zichtbaar zijn. Zelfs als de condities optimaal zijn voor condenssporen, dan horen we nog geen hele slierten te zien. Net als bij de uitlaat van een auto, zien we de uitlaatgassen niet als kilometerslange sporen door de straten. Er is dus iets anders aan de hand wat (bewust) niet verteld wordt. De foto’s hierboven laten ons twee dingen zien. Op de eerste plaats is er wel degelijk een verschil te zien tussen de “condens” strepen. De foto’s zijn van dezelfde dag, enkel de laatste foto is van twee uur later. Deze foto laat zien hoe een condensspoor eruit kan zien als de omstandigheden in de atmosfeer kloppen. Een keurig klein spoortje dat een tiental vliegtuiglengtes achter het vliegtuig compleet opgelost is. In de eerste foto’s zien we het kilometerslange spoor wat niet oplost maar heel langzaam uitwaaiert. Het tweede punt van verwarring is dat het vliegtuig op de eerste foto’s lager vliegt dan het vliegtuig op de laatste foto. Dit kun je heel gemakkelijk zien op de verschillende vliegroute apps die daarvoor te downloaden zijn. Het is natuur technisch onmogelijk om bij lagere vlieghoogtes meer condens te creëren. Tenzij er dus heel wat anders gecreëerd wordt en dat is precies wat er gebeurd.
Hierboven nog een link naar een website waarin dagelijks nieuwe satellietbeelden worden ge-upload. Ook is er een geschiedenis functie waarin je heel gemakkelijk een dag uit kunt kiezen die van interesse is. Hier kun je ook, van boven de vlieghoogtes, zien wat er gebeurt boven onze hoofden.
Afsluitende gedachte
Het bijzondere van de tijd waarin we nu leven is dat wij als de “gewone burger” steeds meer middelen tot onze beschikking hebben om de misstanden tegen de mensheid in kaart te kunnen brengen. We hebben meer dan ooit de kans om met allerhande bewijs, zoals video, foto of satelliet beelden, de waarheid boven tafel te krijgen. Sterker gezegd, we hebben de antwoorden op alle vraagstukken in onze broekzak (voor diegene die een smartphone bij zich dragen). We hebben het alleen niet allemaal door. Voor diegenen die het niet doorhebben is deze device een verlengstuk van hun persoonlijkheid en sociale status, niet wetende dat zij de macht hebben alle problemen op de wereld op te lossen door eens anders met de techniek om te springen. In plaats van de techniek jouw te laten sturen en beïnvloeden, zelf de techniek te sturen en in te zetten om de wereld te ontdoen van de heersende problemen.
Ik heb persoonlijk een behoorlijke ommekeer gemaakt in mijn relatie tot de techniek. Tot een jaar of vier geleden liep ik nog vooraan in de SMART wedstrijd. De nieuwe iPhone al in de voorverkoop bestellen, als eerste een smartwatch en ga zo maar door. Ik ben blij dat ik die tijd mee heb mogen maken want het heeft mij ontzettend veel geleerd. Het heeft mij op de eerste plaats geleerd hoe om te gaan met de techniek. Te snappen hoe het werkt en hoe het in te zetten. Dat deed ik in de begin tijd niet heel bewust, ik was vooral geïnteresseerd in alle mogelijkheden en nieuwe snufjes. Na mijn omschakeling, het verkrijgen van een groter bewustzijn, heb ik deze kennis voor een heel ander doel in leren zetten.
Ik kan mezelf heel makkelijk voorzien van de informatie die ik nodig heb. Ik heb nog nooit zoveel mooie en interessante dingen kunnen leren als in de afgelopen jaren. Voor de medemensen van een bepaalde leeftijd is het een stuk moeilijker om zichzelf te voorzien van deze informatie en de techniek in te zetten voor een groter doel. Zij zijn niet gewend om te zoeken op het internet. Zij snappen niet dat je satelliet beelden kunt verkrijgen door naar de juiste websites te gaan. Dit zijn vaak de medemensen die nog steeds het nieuws kijken om 20:00 uur en elke ochtend de krant openslaan om te lezen wat er in de wereld gebeurt. Het is niet erg dat dit zo is, maar van deze generatie kunnen we over het algemeen niet veel verwachten op het vlak van de wereld te zien voor wat hij is, laat staan er wat aan proberen te doen. Dat wil zeker niet zeggen dat zij niet heel veel te bieden hebben. Zij hebben eerste hands kennis vanuit het verleden, die ons heel veel kan vertellen over de tijd van toen en waarom zij zo zijn geworden als zij nu zijn. Zij zijn opgegroeid in een tijd zonder veel techniek. Een tijd waarin er geen 24h entertainment was. Een tijd zonder koelkasten en vaatwassers. Daar valt veel van te leren.
Het ligt vandaag de dag niet meer aan het gebrek aan kennis, middelen of geld. Alles wat we nodig hebben om de waarheid boven tafel te krijgen is aanwezig. Daarom doen wij ook onze uiterste best om onszelf en de middelen die we hebben zo goed mogelijk in te zetten en daarmee de transitie naar een betere wereld mogelijk te maken.
Fijne week 🙂