Natuur Update 6: 11-05-20 t/m 17-05-20

Algemeen

Het was een heerlijke lente week. Zelfs zonder echte regen was het een week die deed herinneren aan de klimatologische omstandigheden die meer passen bij de tijd van het jaar. Zelfs de nachtvorst, die tot na ijsheiligen aanhield was even geen probleem. Een adempauze die we met zijn allen wel verdiend hadden. Met zijn allen bedoel ik natuurlijk niet enkel de mensheid, maar zeer zeker ook de vogels, de amfibieën, de insecten en de rest van het wild. Ook de dieren waarmee wij samen de natuur proberen terug te krijgen naar een staat van overvloed waren blij met de afwisseling. De varkens konden heerlijk in de weide vertoeven zonder een sleuf te hoeven graven op zoek naar wat koels. De kippen liepen niet meer rond met hun snavels open als teken dat zij het warm hebben. Kortom, genieten.

Wij hebben de koelte van deze week gebruikt om een poging te wagen de biodiversiteit alhier nog wat meer te vergroten. In het verleden werden alle oude en dode bomen gekapt. De reden hiervoor weet ik eerlijk gezegd niet en ik denk stiekem dat de reden (met de kennis van vandaag) niet meer te verdedigen valt. Wij hebben één oude beuk staan die aan het einde van zijn of haar Latijn is. Er zit al een mooie opening in de stam, maar voor er genoeg ruimte is voor de bosuil om daar een nest in te maken zijn we nog wel wat jaartjes verder. We weten dat deze gracieuze dieren ergens bij ons in de buurt zitten, want ’s nachts horen we ze regelmatig. Ons plan is om de bosuilen een klein handje helpen door wat kasten voor ze te maken tot de tijd daar is dat er genoeg oude bomen staan met holen erin zodat we de kasten niet meer nodig hebben. Het is altijd goed de natuur een handje te helpen, het spreekwoordelijke; “dweilen terwijl de kraan open staat”, want het is niet lekker om de gehele dag op natte sokken te lopen. Het is voor de lange termijn een goed idee om de kraan gewoon dicht te draaien, dat scheelt uiteindelijk een hoop dweilen. In dit geval is het simpel en dat is de oude en dode bomen te laten staan waar dat kan. Langs wegen is het misschien niet zo een goed idee, aan de andere kant is het niet slim om de weg op te gaan in een storm, waarbij de kans het grootst is dat er oude of dode boom omwaait, maar goed. We hebben een stapel oude pallets verzameld en met pijn en moeite de spijkers verwijderd en vervolgens de planken aan elkaar gelijmd zodat deze uiteindelijk op maat gezaagd kunnen worden. Samen met Eveline en Gerrit hebben we in een middag drie kasten gemaakt, die we in de dagen die daar op volgden in de lijnolie hebben gezet. Een natuurlijke afwerking, wat niet alleen voor de verwerker fijn is, maar ook voor de omgeving. Elke twee jaar een nieuwe laag erop en zo hopen we dat de kasten nog een tijdje dienst kunnen doen als surrogaat holte totdat de bomen het weer over kunnen nemen. 

Migratie en gras- en gewasgroei

Deze week hebben wij een gemiddelde grasgroei van 1,5 centimeter gemeten. Iets lager dan vorig jaar dezelfde tijd (2,2 cm.) Dat is ook niet zo raar, we zijn inmiddels alweer twee weken verder zonder echte regen. Deze dalende trend is dan ook logisch, want zonder regen zal de grasgroei steeds minder worden. Wij zijn in ieder geval tevreden over de groei die we hebben. De keuze voor een migratie van 30 dagen is tot nu toe goed uitgevallen. We grazen op dit moment 40% van elke weide af. Dat is net iets meer dan we zouden willen, maar zo houden we de gewassen in ieder geval intact en fungeert het gedeelte dat blijft staan en achterblijft als een beschermingslaag voor de bodem en het bodemleven. In deze periode te laag afgrazen is funest voor de bodem en hiermee kom je in een neerwaardse spiraal terecht. 

• Teveel afgrazen beschadigd de plant, waardoor deze langer nodig heeft om te herstellen. 
• Met een langzame grasgroei, weinig neerslag en warme temperaturen zijn de omstandigheden niet optimaal voor herstel. 
• De dieren te lang in een weide laten staan kan ervoor zorgen dat zij teveel in contact komen met hun eigen uitwerpselen, wat in een later stadium voor gezondheidsklachten kan zorgen. 
• De dieren zullen in deze omstandigheden niet optimaal functioneren door de hitte(stress) en het feit dat de gewassen in de weide minder voedzaam en heilzaam zijn. 
• De bodem en al het leven dat zich daar op en in schuil houdt heeft extra aandacht nodig in tijden van droogte en hitte. Deze zullen op dit moment minder actief zijn waardoor de nutriënt cyclus ook wat lager ligt dan anders. Laag afgrazen zorgt voor meer belasting voor de bodem door het gebrek aan schaduw. 

Uiteraard zijn er nog veel meer factoren en deze voorbeelden zijn enkel een kleine greep uit het geheel wat de natuur opmaakt. Uiteindelijk is het de bedoeling dat we met zijn allen, ondanks de omstandigheden, er beter uitkomen. Wij merken in ieder geval dat de manier van samenwerken met de natuur tot veel verbeteringen heeft geleidt. Zelfs in de “extreme” omstandigheden waar we de afgelopen jaren in verkeren is er zoveel goeds ontstaan, wat ons alleen maar meer laat weten dat we de goed kant opgaan. We zijn er nog niet, maar dat zijn we denk ik nooit. Er is altijd weer een nieuwe dimensie die opengaat als je denkt dat je er bent. 

De flora

Zoals verwacht komen de grassen bijzonder snel in bloei. Sommige soorten nemen niet eens de moeite om te groeien, maar gaan gelijk over in het voortplantingsproces. De grassen en de overige gewassen laten overduidelijk zien dat er wat bijzonders aan de hand is. Om te begrijpen wat er dan op te merken valt, zullen we eerst eens beschrijven hoe de grassen zich op een weide door het seizoen heen gedragen.

De grassen zijn grofweg in twee categorieën te verdelen. De eerste zijn de “cool seasons” oftewel de voorjaarsgrassen. Deze grassen doen het vooral goed bij de lagere temperaturen en de vochtige omstandigheden waar het vroege voorjaar en het najaar zich door laten kenmerken. De tweede categorie zijn de “warm seasons”, dit zijn de grassoorten die voornamelijk in de late lente en gedurende de zomer goed gedijen. Moeder natuur doet haar uiterste best om gedurende het gehele groei seizoen een gewas klaar te hebben staan om op een continubasis de dieren (grazers, vogels, insecten en al het bodemleven) van bescherming en voedsel te voorzien. Door diversiteit is er continuïteit. Als dit patroon doorbroken wordt, veelal door onwetenheid van de mens, treden er haperingen op.

Toen wij in 2018 begonnen met ons project om samen te gaan werken met de natuur was er voornamelijk Rood zwenkgras, mossen, straatgras, engels raaigras en gestreepte witbol. Dit lijkt al geweldig, maar het zijn hoofdzakelijk soorten die het in de gematigde omstandigheden goed doen. De roodzwenk, het mos en ten dele het engelse raaigras zijn soorten die niet al te warme en droge omstandigheden aan kunnen. De gestreepte witbol is meer een all-season, die aardig vroeg gaat groeien en dit heel lang weet vol te houden.

Vroeger, toe onze weides er meer als prairies eruitzagen in plaats van als golfbanen of stadsparken was er veel meer diversiteit. Niet alleen grassen, maar eigenlijk nog veel meer kruiden en bloemen. De laatste zijn op den duur als niet nuttig gezien en worden dan ook niet geduld in de door de mens geambieerde weide. De diversiteit, de dichtheid en hoogte van de gewassen creëerden een geheel eigen ecosysteem. De verhalen die wij hoorden, toen wij in Amerika waren om te leren samenwerken met de natuur, vertelden dat de cowboys door zulk hoog gras reden dat zij op sommige plekken de halmen in de knoop konden leggen over het zadel van hun paard heen. Het kan zomaar zijn dat dit soort verhalen wat zijn aangedikt in de loop der tijd, maar wij hebben zelf gezien dat de weides die wij kennen als weide echt een lachtertje zijn.

Zeker in deze tijd waarin wij leven, waar de mens controle heeft gekregen over het weer en daarmee de klimatologische omstandigheden, is het van extra belang dat de natuur weer hoort te worden wat zij al die tijd al wilde zijn. Dat zijn weides met meer dan 48 soorten aan grassen en kruiden per hectare, die door de enorme diversiteit aan bladvorm de bodem veel beter koel kunnen houden. Tevens door de verschillen in wortelsysteem kunnen de gewassen elkaar ondersteunen in de zoektocht naar het kleine beetje water dat zich ver in de bodem ophoudt. Hierdoor zullen allerhande vogels en grazers naar de weides getrokken worden en zij zullen op hun beurt de oude gewassen platstampen, poepen en plassen en daarmee een mooie compost laag creëren die beter het hemelwater kan opvangen en vasthouden. Dit is in ieder geval ons doel en één van de methodes om daar te komen is hooi voeren op de weide. Niet zomaar hooi, maar hooi afkomstig van weides die al verder zijn in hun ontwikkeling om weer de oude Nederlandse prairies te mogen gaan worden. Wij zien hierdoor al steeds meer soorten opkomen sinds de eerste winter dat wij hooi zijn gaan voeren. Het begin is er en zelfs in de droge en gekke jaren die we hebben (gehad) zien wij dat de weides elk jaar diverser worden. 

Om terug te komen op het punt over hetgeen wat ons is opgevallen aan de weides dit jaar is dat het Rood zwenkgras, een voorjaarsgras, dit voorjaar amper aan bod is gekomen. De temperaturen waren zo snel zo hoog, dat deze grassoort amper tot groei, laat staan tot bloei is gekomen. Vorig jaar hadden we veel meer neerslag in mei, waardoor we de typische rode gloed van het bloeiende Rood zwenkgras konden aanschouwen. Dit jaar is daar weinig tot niets van te vernemen. De gestreepte witbol houdt zich nog kranig stand. We kunnen echter wel zien dat de bosranden en de bosweides een betere habitat zijn dan midden op de weide. In de bosrand staan de planten tot wel drie keer zo hoog en dit zijn eigenlijk de enige plek waar we nog grasgroei zien. Kortom, de natuur liegt niet. Een ander mooi voorbeeld is de zogenaamde arrestatie van Saddam Houssein. Op de bekende foto stond een palmsoort in bloei, die helemaal niet in bloei kon staan in de tijd dat de foto genomen was. Grappig toch? 

Hieronder nog een kort overzicht van de soorten grassen die we nu in bloei hebben staan. 

De eerste soort die we in bloei hebben gezien is het Gewone reukgras. Ik heb nog geprobeerd om te ruiken of de naam reukgras te maken heeft met een speciaal geurtje dat van de aar afkomt, maar ik denk dat mijn reukvermogen niet toereikend is, of er niet echt een geur te onderkennen valt. 

De tweede soort die zich dit jaar voor het eerst echt heeft laten zien is de Wilde haver (Oot). We vinden het nog moeilijk om precies te zien welke subsoort het is, dus wachten we even met de uiteindelijke naam totdat de bloei volledig is. Volgens de Flora Batava is het een goed gewas voor het vee en dus de wilde dieren. Ook eten de kippen en de wilde vogels graag het zaad. Een mooie aanwinst waar veel dieren wat aan kunnen hebben. 

Ook het Engelse raaigras komt langzamerhand in bloei. Deze soort is normaliter één van de eersten en nu bloeit hij enkel in de bosranden. Gelukkig hebben wij deze soort niet heel veel in de weide. Het staat onder de “kenners” bekend als het “bling-bling gras”. Dit komt door de glans (van het blad) die over een veld hangt dat monotoom met dit soort is aangeplant. Kennelijk heeft deze soort een hoge “voederwaarde” wat wil zeggen dat de koeien er goed melk van geven. Net als bij elke monocultuur is dit natuurlijk nooit waar. Kwantiteit kan alleen bestaan als eerst de kwaliteit goed is.

Dat de kwaliteit nog wat te wensen overlaat kunnen we zien aan de boter. De bleke boter die we vandaag de dag als normaal zien, is helemaal niet de boter die er ooit was. In Amerika hebben we de kans gehad om de boter te zien en te eten die wij hier ook eens kenden. De Amish maakten in het late voorjaar en begin zomer boter en daar konden we ons voor inschrijven. De eerste lichting boter die we kregen was heel mooi oranjeachtig van kleur, een beetje vergelijkbaar met de kleur van een eierdooier. Niet heel gek ook want het zijn dezelfde bestanddelen die de kleur geven. Later leerden we via het oeuvre van Weston A. Price dat dit inderdaad de kleur van boter hoort te zijn en dat het een teken is van gezonde dieren en een nog gezondere weide. Het engelse raaigras zal best in de tabellen van de veehouderij als supergewas uit de bus kunnen komen, maar het zorgt er in ieder geval niet voor dat de boter en daarmee de melk in optima forma verkeerd.  

De laatste grassoort die we laten zien is de Gestreepte witbol.  De naam dankt hij aan de paarsachtige streepjes die onderaan de stengels lopen en daarmee is hij te onderscheiden van de gladde witbol. Dit gewas is steeds meer aanwezig op het land, dat komt omdat de soort het goed doet in het voorjaar, maar ook in de zomer. Zeker met de bijzondere omstandigheden waarin we verkeren qua weer, is de witbol een soort gebleken die het goed weet uit te houden en zelfs toeneemt in aantallen en gezondheid. We hebben in de bosrand exemplaren staan van vijfentwintig centimeter hoog, dat gaat dus de goede kant op. We kunnen in de foto zien dat de witbol op het punt staat te bloeien. De sigaar achtige vorm zal plaatsmaken voor een mooi waaier patroon, dat wat weg heeft van een natuurlijke antenne of bliksemschicht. 

Alle soorten bij elkaar op de weide, tezamen met de kruiden en bloemen vormen een heel mooi mozaïek patroon. Het leuke van deze manier van met de natuur samenwerken is dat de omgeving er elk jaar net iets anders uitziet. De gewassen op weide, in combinatie met de (wilde) grazers maken er een prachtige omgeving van, die elk jaar weer wat beter wordt. Zelfs de (gecreëerde) droogte en warmte helpt ons alleen maar. Ook hierdoor verandert de natuur weer een beetje. Samen komen we nog weer sterker uit de situatie. 

De dieren waar wij mee samenwerken

Het is misschien een beetje raar om te zeggen, maar we zijn nog steeds tevreden met het besluit om afscheid te nemen van onze schapen. Er wordt nog steeds grasgroei gemeten, maar het is bij lange na niet wat het de voorgaande jaren was. Daarbij zijn we nog steeds niet aan het einde van de droogte gekomen. We zijn inmiddels zeventig dagen verder en in die zeventig dagen is er 24,3 mm regen gevallen. Dat is 75 mm minder dan gemiddeld. Daarbij is deze week echt een cadeautje vanwege de lage temperaturen, maar zonder neerslag en bij toekomstige temperaturen boven de 25 graden zullen de weidegewassen uiteindelijk stoppen met groeien en zelfs afsterven na verloop van tijd. Daar zijn we gelukkig nog niet en ook al komt het tot dat punt, dan zijn er nog zoveel aspecten van de natuur die wel gedijen dat er altijd iets is om van te kunnen genieten. Het blijkt nu maar weer dat op tijd keuzes maken heeft geloond, want de schapen zijn weggegaan op een punt waarbij ze nog floreerden. Echter ook wij hadden op dat moment niet voorzien dat we meer dan 70 dagen zonder echte regen zouden komen te zitten. 

De varkens gaan fantastisch en de manier waarop we het nu ingedeeld hebben, met mamma varken samen met haar broer (geholpen=borg) voorop in de migratie en daar achteraan de andere twee varkens (pappa en broer borg) plus de kippen, werkt vooralsnog prima. Zeker nu de jonge kipjes doorhebben dat er in en om de varkensdrollen wat te halen valt. Als ik de kleine kuikens zie jagen op de vliegjes en torretjes doet het me gelijk denken aan de velociraptors uit Jurrasic Park. Ze hebben dezelfde manier van rennen en jagen. Met als verschil dat de de velociraptors in groepen jagen en de kuikens zijn ieder voor zich. Desalniettemin is het een ontzettend mooi schouwspel.

Nu we het toch over de kippen hebben, is het eens leuk om mijn gedachtenkronkel te delen over de kip en het ei. Niet het filosofische gedeelte over wat er eerder was maar iets over de wonderlijke wereld van de natuur. Stel je eens voor; op een bepaald moment wordt je wakker en zit je opgesloten in een cocon van kalksteen. Je kunt wel geluid maken en geluid van buitenaf horen, maar je kunt je amper bewegen. Je weet dat je niet lang in die cocon kunt blijven en dat de geluiden van buiten je vertellen dat er een hele wereld daarbuiten is zodra je uit die ogenschijnlijke ondoordringbare muur van kalksteen bent gekropen. Er zal vast een manier zijn om door deze muur heen te breken, maar wat? Uiteindelijk besef je je dat de oplossing om door deze muur heen te breken zich schuil houdt op het puntje van je neus. Dat nu net daar, het enige plekje waar enigszins wat bewegingsvrijheid zit, de sleutel is tot de bevrijding uit de kalkstenen cocon. Dat harde puntje, mits juist gebruikt, schraapt met elke beweging een laagje van de kalkmuur totdat de eerste lichtstraaltjes naar binnen komen. Mooi hè de natuur? Hoe bedenk je dit? Dat je als klein kipje wordt geboren in een soort van stenen gevangenis waarbij er iets is buiten deze gevangenis dat vertrouwd klinkt en je aanspoort om wat te gaan ondernemen. Vervolgens ontdek je een scherp puntje op je snavel (de eiertand) die je als een soort van gereedschap inzet om zo jezelf met wilskracht en vertrouwen een weg naar buiten te banen. Ongelofelijk wat een mooi proces dit is. Wat zal zo een kuiken alleen al van deze ervaring leren?

Dat er altijd een oplossing te vinden is?

Dat je niet in paniek hoort te raken hoe benard je positie ook is?

Dat je al bent uitgerust met het gereedschap dat je nodig hebt in deze wereld?

Dat je vertrouwen hoort te hebben in je eigen (wils)krachten?

Dat iets of iemand serieus goed heeft nagedacht over jouw mogelijkheid tot bestaan en niet je eiertand op je rug heeft gemaakt?

Dat er buiten je ei een wereld van warmte en liefde op je wacht, met zoveel mooie en leerzame ervaringen?

Wie zal het weten, ik heb er in ieder geval een hoop van opgestoken.

De wilde dieren waar wij mee samenwerken 

Eerder meenden we al de tekenen te zien, maar dit keer was het toch wel overduidelijk. De Dassen zijn weer op het land na een winterperiode verblijven in hun burcht! Het is misschien niet heel goed te zien op de foto, maar over een stuk van 20 vierkante meter zijn allemaal kuiltjes gegraven. Dit een typisch voorbeeld van het foerageer gedrag van de dassen. Wij denken dat zij in dit geval op zoek waren naar de larven (engerlingen) van de (mei)kevers. Dit denken we te weten vanwege het feit dat we vorig jaar hele kale plekken hadden rond diezelfde bosrand. Dat waren niet de dassen, maar de engerlingen zelf die de wortels van de grassen kapot knaagden. Gelukkig dat we ook proberen samen te werken met de Dassen zodat zij op hun beurt de engerlingen populatie in stand kunnen houden.

Des te meer processen we door de natuur kunnen laten regelen, des minder hoeven wij (fout) te doen. Een bijkomend voordeel van het gegraaf van de dassen is dat de toplaag van de bodem wordt omgewoeld en er een soort van miniatuur landschap ontstaat. Wat ik hiermee bedoel is dat vanuit het oogpunt van de veldmieren bijvoorbeeld, het een berglandschap is geworden. Met warme en koude zijdes, droge en natte plekken. Een mini ecosysteem dat in één nacht is aangelegd door de dassen voor allerhande andere beestjes. Ook voor kleine roofdieren is dit een mooie kans om achter een heuveltje te liggen wachten totdat er een sprinkhaan of iets anders lekkers voorbij springt of loopt. Zo goed als de dassen dit maken, kunnen wij dat zeker niet en daarbij zit het precies op de goede plek en op de juiste diepte want zij beschadigen de wortelsystemen van de weidegewassen amper.

Ook kun je in de foto zien dat de gewassen langzaam aan het terugroepen. Vorig jaar zagen we op een dag deze bosrand en toen hebben we even een moment van verbazing gehad. Een groot deel van de weide langs de bosrand was helemaal vergaan en dit vormde zo een groot contrast met de omgeving dat we even niet wisten wat hier nu de oorzaak van zou kunnen zijn. Totdat we leerden over de engerlingen en hetgeen zij aanrichten in de bodem. Wij vonden die witte larven met veel te grote kaken voor hun lichaam al eens tijdens het graven van een gat voor een nieuwe boom of plantensoort, maar wij bedachten niet dat zij zulke grote plekken konden beïnvloeden vanonder de grond.

Goed dat we zoveel dassenburchten hebben in de omgeving en het er eigenlijk alleen maar meer lijken te worden. Zeker diegene op het stuk natuur waarmee wij samenwerken lijken elk jaar weer actiever te worden, met meer gangen en meer paden. Leuk om te zien en heel fijn dat we samen mogen werken met deze mooie dieren. 

Niet natuurlijke invloeden 

Na de bijzondere vondst van vorige week heb ik even de tijd genomen om alle informatie een plekje te geven en te zien wat de gevolgen zijn voor wat we al dachten en wat we hebben gezien in onze omgeving. Het blijft namelijk lastig om te erkennen dat er iets gaande is in de wereld waar ik helemaal niet van wil dat het gaande is. Tot een aantal jaren terug had ik niet eens het idee dat het überhaupt technisch gezien mogelijk was om de klimatologische processen der natuur te kunnen beïnvloeden en te besturen. Het wordt bijna wekelijks duidelijker hoe de wereld echt in elkaar steekt en hoe ver wij als mensheid zijn weggehouden van deze kennis. Gelukkig is er altijd een weg uit deze waanzin, net als een kuiken een weg weet te vinden uit het ei. Het lijkt soms best lastig, maar we hebben allemaal de tools die nodig zijn om ons een weg hieruit te banen. 

Deze week was de maandag een hele mooie dag. Een dag waarbij de lucht weer zo blauw was, dat het leek alsof er een oceaan boven ons hing. De rest van de week was het bewolkt en alleen vrijdag konden we een poging onderkennen van een aantal vliegtuigen om een lading chemicaliën in onze atmosfeer te dumpen. 

Afsluitende gedachte 

We leven in een fascinerende tijd. Een tijd waarin er definitief een einde gaat komen aan de wereld zoals we hem kennen en zoals ons aangeleerd is. Alles, maar dan ook echt alles wat wij denken te weten over wie wij zijn en hoe de wereld werkt, gaat compleet op de schop. Of het een natuurlijk proces is dat zich elke zoveel duizend jaar herhaald of dat het een door de mens gecreëerd proces is, of dat het een proces is, ingezet om simultaan te verlopen met de natuurlijke processen, is mij nog om het even. Het zal er vast toe doen, eerst maar eens met z’n allen onderkennen dat dit proces zich nu afspeelt. Ik hoop dat er steeds meer medemensen zijn die zich dit gaan beseffen. Dat is de hoofdreden dat we dit project zijn gestart waarbij we al onze tijd opofferen om op onze manier de mensen die wij niet direct kunnen bereiken in onze omgeving, kunnen verwittigen dat er iets bijzonders gaande is.

Het is nu de tijd om de dingen die je nu belangrijk vindt aan de kant te zetten en al je zintuigen te gaan gebruiken waarvoor ze bedoeld zijn. De aangeleerde filters aan de kant zetten en de wereld aanschouwen voor wat hij is. Ik wens dat het een eerlijk proces gaat worden, waarbij we allemaal een bewuste keuze kunnen maken wat voor wereld we willen. Als het zo is dat het merendeel voor een wereld kiest waarbij het leven wordt gedomineerd door technologie en er geen enkele vorm van privacy meer is, dan is sta ik daar ook achter. Het gaat mij er niet om een wereld te creëren die ik graag wil zien. Het gaat mij om een eerlijk proces, ongeacht de uitkomst.

Daarom wil ik jullie ook aansporen om even te stoppen met wat je denkt dat belangrijk is en deel te nemen aan het evenement wat maar eens in de zoveel duizend jaar plaatsvindt. Het gebeurt recht onder je neus, voor je voeten, midden in beeld en het is nu zichtbaarder dan ooit. Mis het niet, want daar zou je best wel eens wat spijt van kunnen krijgen. Niet alleen vanuit een negatief oogpunt, maar meer vanuit het positieve. Ik denk namelijk dat het een positief gevolg krijgt en ik ben heel erg blij dat ik het bewust mee mag maken. Dat wil niet zeggen dat het momenteel voor sommige mensen even vervelend is, maar stap uit de slachtofferrol en besef je dat wij helemaal niet zielig zijn. Wij hebben nog steeds water uit de kraan en we hebben nog steeds middelen om onze oogsten te beschermen tegen droogtes.

Zet dat maar eens af tegen de miljoenen mensen in Syrië die noodgedwongen moesten verhuizen omdat zij compleet afhankelijk waren van de natuur, die zich tot 7 jaar geleden nog volgens een vast patroon gedroeg. Onze onwetendheid, onze onwil om te begrijpen hoe de wereld werkt, is mede verantwoordelijk voor het verdwijnen van hun oogsten 3 jaar op rij door het manipuleren van het weer. We verkeren juist in een luxe positie en ik denk dat het tijd wordt dat we dit met z’n allen beseffen. Dat al de schade aan de wereld direct terug te leiden is aan het gedrag van mensen in de westere landen en dat het misschien wel de eervolle taak is van diegene die daar het meeste debet aan zijn om dat recht te zetten.

Ik begrijp ook wel dat het niet direct de schuld is van de westerse beschaving. Ik weet ook wel dat wij er ingeluisd zijn en ons hebben laten misbruiken. Dat neemt nog niet weg dat wij het wel gedaan hebben en dat ik het heel erg fijn vindt om tegen mezelf te zeggen: Ik ben best dom geweest, ik heb me laten misleiden en me laten misbruiken, maar ik ga van af nu er alles aan doen om recht te zetten wat er onder mijn onwetendheid krom is geworden. Ik hoop dat, mede hierdoor, alle medemensen die ik ontmoette in o.a. Afghanistan, Indonesië, de Antillen, mij vergeven voor wat ik gedaan heb. Bovenal wil ik in de spiegel kunnen kijken en zeggen; je hebt het goed gedaan, ook al zijn de obstakels veel en hoog, je bent ze niet uit de weg gegaan. Ik kan met mijn kin omhoog en mijn borst vooruit door de straten lopen, zonder mondkapje, zonder dat ik bang hoef te zijn voor andere medemensen, want ik weet dat zij net zo zijn als ik, echter zijn zij zo bang en hulpeloos (gemaakt) dat ik er alleen maar voor ze kan zijn, ze kan helpen wanneer dat nodig is en zo gaan we stap voor stap de wereld weer overspoelen met liefde, gerechtigheid, mensen die doen wat zeggen en zeggen wat ze doen en elkaar respecteren ongeacht de afkomst ongeacht de huidskleur.

We gaan weer begrijpen dat we mensen zijn in de diepste zin van het woord, dat de kleur van de huid daar helemaal niets mee te maken heeft. Het komt niet eens voor in het woord mens of persoon. We zijn mentale (Latijns “mens”) wezens en niet wezens van huidskleur. Anders hadden we in plaats van mensen, wel kleurlingen geheten, maar dat is naar mijn weten nog steeds niet zo. We hebben allemaal een diepe verbinding met elkaar en technisch gezien hebben we dezelfde voorouders als we maar ver genoeg teruggaan in tijd. Laten we juist dankbaar zijn dat onze voorouders ervoor kozen om zich te verspreiden, waardoor we gezond geboren konden worden. Door de hedendaagse mentaliteit gaat het juist de verkeerde kant op.

Na tienduizenden jaren van perfectie zitten we nu in een neerwaartse spiraal die heel snel op de bodem uit dreigt te komen. Hoe we vandaag de dag met elkaar omgaan draagt niets bij aan het beter maken van wat er gaande is. Wat we nu doen en de afgelopen honderd jaar gedaan hebben heeft niets gebracht, het heeft ons juist geleerd dat dit niet het juiste pad is. Als we elkaar uit het oog verliezen, door zogenaamde verschillen, dan maken we de wereld tot een ware hel. Waar we niet alleen onszelf en onze kinderen maar ook alle overige wezens die niet bij machte zijn ons een halt toe te roepen, om zeep helpen. Iets doen we niet goed lieve mensen en dat is niet compleet onze eigen schuld. We hebben het wel zelf gedaan, maar niet zelf bedacht. Dat hebben derden voor ons gedaan en dat wil zeggen dat wij niet zo zijn, maar zo zijn te krijgen. Ik weet van mezelf dat ik niet zo ben en dat de dingen waarmee ik mij omring en waarmee ik bezig ben, mezelf en de omgeving versterkt. Het is een kleine keuze, een klein offer en dat is te stoppen te zijn wie je nu bent en je open te stellen voor je echte ware diepste IK. Deze IK is waarschijnlijk het tegenovergestelde van wie je nu denkt te zijn en daarom is het inderdaad lastig om die knoop door te hakken, zeker als al jouw omgeving ook niet weet wie ze is en een soortgelijke valse identiteit hebben aangeleerd die haaks staat op wie ze echt zijn.

Zo blijft het systeem in stand, iedereen zit vast in een gevangenis waarin ze zelf geloven. Ik weet dat het niet waar is, wij hebben de oude IK, de oude wereld, al gedag gezegd en zijn erachter gekomen dat de nieuwe wereld zo vele malen mooier is dan wat we hiervoor hadden. We hebben in de afgelopen drie jaar misschien wel vijftien jaar geleefd, zoveel hebben we gedaan, geleerd en genoten en dat zonder vakanties, uitjes, werk etc.

We gaan de goede kant op, het zijn misschien baby stapjes, maar elk stapje is er weer één. Het feit dat er zoveel ellende op de wereld is, is het teken dat de mensen achter de nieuwe wereld Orde graag willen versnellen. Ik denk niet dat dit komt omdat ze denken dat ze er al zijn, want dan hoef je niet nog meer chaos te creëren. Ik denk dat dit komt omdat meer en meer medemensen uit het sprookje ontwaken en dat meer en meer medemensen bezig zijn een eigen wereld te creëren waar er geen plek is voor de mentaliteit van de oude wereld. Uiteraard mogen deze mensen ook gezellig meedoen als ze daarvoor kiezen, want het veroordelen danwel vastzetten/executeren van deze mensen zet niets recht. Dit is de manier waarop vroeger geschillen beslecht werden, dat hoeven we niet meer te doen. We hoeven enkel te snappen wie we zijn, dat we met zijn allen gefopt zijn, eigenlijk heel goed met elkaar op kunnen schieten en er iets moois van willen maken.

Maak er een mooie week van, let goed op elkaar, op de trucjes die de revue zullen passeren in het slotstuk van het spektakel waar we nu in leven. We gaan elke stap gebruiken om er iets mooiers van te maken!