We hebben meer in de melk te brokkelen dan we denken

Een aantal dagen geleden kwam er een herinnering bovendrijven die kennelijk iets te maken had met hetgeen ik aan het overdenken was. Een jaar of tien geleden was ik met mijn moeder op vakantie naar Turkije. Eenmaal gesetteld in het hotel wilden we graag wat zien van de omgeving en vroegen bij de receptie of zij ons konden helpen. We lopen met de beste man naar buiten en werden naar een wachtende taxi gebracht die ons naar de interessante plekjes in de omgeving kon brengen. Na een hele dag met deze man op stap te zijn geweest waren we toe aan een hapje eten en zette hij ons af bij het hotel. Daar gaven we hem nog wat extra’s als fooi en dat was dat. De volgende morgen wilde de man van de receptie weten wat wij in hemelsnaam gedaan hadden. De taxichauffeur was die ochtend niet op komen dagen. Wij hadden eerst niet echt een idee, maar toen we over fooien spraken begon er een lampje te branden. Wij legden vervolgens uit hoeveel fooi we hadden gegeven en dat was het verklarende antwoord wat de man van de receptie nodig had. Kennelijk gaven wij dusdanig veel fooi dat de chauffeur, in de 10 dagen dat wij daar nog waren, niet meer terug naar het hotel is gekomen. 

In de laatste jaren van mijn werkende leven, ben ik veel op zee geweest. Daar kom je hoe dan ook veel medemensen van de Filipijnen tegen. Hele aardige mensen en heel leerzaam om te horen hoe zij met het leven omgaan. Wat een terugkerend fenomeen bleek te zijn, is dat er binnen de familie steeds een aantal aan het werk zijn zodat de rest thuis kan blijven en zich bezighouden met wat zij daadwerkelijk belangrijk vonden. 

Tegenwoordig heb ik die mentaliteit een beetje overgenomen. Ik begrijp steeds meer waarom deze medemensen, die volgens velen achterlopen op de maatschappij zoals wij die kennen, nog vasthouden aan die manier van met het “leven” omgaan. Ook zij worden met toenemende mate gedwongen om geld te verdienen. Kinderen moeten naar school en dat is ook voor de medemensen die ik in Indonesië tegen ben gekomen, hoofdreden nummer één om te gaan werken. 

De medemensen uit andere plekken op de wereld geven ons een inkijkje in ons eigen verleden. Niet zo heel lang geleden kon één werkende, een gezin van meer dan vier kinderen onderhouden. Heden ten dage kan dit helaas niet meer en dat zie je ook in de Aziatische landen steeds meer gebeuren. 

Op ons deel van de wereld werkt iedereen die kan werken, maar waarvoor? 
Wat heeft het nu precies opgeleverd? 
Welke vrijheden hebben we nu echt gekregen? 
Is er een vooruitzicht waarbij we weer steeds minder kunnen gaan werken?

Wat ik als hoofdoorzaak van het probleem zie, is het volgende. Ik heb een periode gekend dat ik steeds meer dingen wilde die geld kosten. Nieuwe telefoon, een boot, nieuwe dit, nieuwe dat en ga zo maar door. Ik verdiende genoeg dus dat kon ook allemaal. 

In mijn omschakelingsperiode heb ik mezelf eens een spiegel voorgehouden. Wat schiet ik er daadwerkelijk mee op dat ik blijf doen wat ik nu aan het doen ben. Het vooruitzicht is, net als de meeste mensen, werken tot een steeds latere leeftijd, zoveel dagen per jaar verlof en dan hopen dat je van een pensioen kan genieten. Dit scenario sprak mij niet erg aan. Ik heb geen hekel aan werken, integendeel zelfs, maar er zijn vast andere oplossingen te bedenken. Wat mij namelijk erg in de weg zat, is dat wij als werknemers moeten solliciteren bij de bedrijven. Hoe ouder je wordt des te minder posities er beschikbaar zijn en als je boven de vijftig bent dan wordt het zelfs heel penibel. Wij moeten soms zelf dankbaar zijn dat er een bedrijf is die ons aan wil nemen. Waarom is dit? Omdat we dingen willen die geld kosten. Dit is niet de situatie waar ik in wil zitten. Afhankelijk zijn van een baan in die mate dat ik niet:
1. Ontslag kan nemen en dan binnen een paar maanden van mijn primaire levensbehoeften wordt afgesloten, en
2. Dat ik nagenoeg alle dagen in de week van huis ben om geld te verdienen voor spullen die ik eigenlijk niet echt nodig heb om mezelf te voorzien in mijn primaire levensbehoeften.

Wat heb ik vervolgens als eerste gedaan: 

1. We hebben gekeken naar hoeveel geld we echt nodig hebben.
2. Hoeveel woonruimte we nu echt nodig hebben.
3. Wat nu daadwerkelijk onze prioriteiten zijn. 

De dingen die we hebben veranderd in ons leven naar aanleiding van de bovengenoemde vragen heeft ons tot een nieuwe vorm van leven gebracht waarin we niet afhankelijk zijn van een bank en daarmee een enorme schuld met als onderpand je primaire levensbehoefte (dak boven je hoofd). We kunnen nu rustig nadenken over welke baan we willen en daarmee een bijdrage te leveren aan de maatschappij. Als dit niet bevalt, zijn we er een maand later weer van verlost. We hoeven nu maar 2 of 3 dagen te werken en dat zijn niet de prestigieuze baantjes, maar het reguliere timmer en schoonmaakwerk. We hebben daardoor heel veel tijd om lekker thuis door te brengen, te lezen en na te denken over het leven. Ook hebben we nu echt de tijd om voor onze gezamenlijke omgeving te zorgen en dat begint natuurlijk bij de tijd te hebben om gewoon eens rond te lopen en te zien wat die omgeving nu precies inhoudt. Kortom, we hebben hiermee het heft weer in eigen handen genomen. Als we een half jaar geen werk hebben, is dat ook prima en mettertijd komt er vanzelf weer iets op ons pad. We zorgen dat we fit en vitaal blijven door de juiste prioriteiten te stellen qua voeding. Daarmee komen we ook niet snel in de problemen met allerhande medische klachten. 

Dit doen we nu een aantal jaar en het bevalt ontzettend goed. Ik ben me echter steeds meer gaan beseffen dat dit helemaal niets nieuws is en dat kon je aan het begin van dit stuk al lezen. Ook hier in Nederland hebben wij dit eeuwen gedaan en dat was ook prima. Tevens zou dit wel eens een oplossing kunnen zijn om ons daadwerkelijk los te maken van juk dat de maatschappij heet. Hoe mooi zou het zijn als we de wereld omdraaien. Dat de bedrijven blij moeten zijn als er überhaupt iemand komt opdagen. Ik denk dat er ineens een hele hoop bijzondere situaties ontstaan als wij gaan beseffen dat zij ons in hun macht hebben en dat omdraaien en wij weer de macht hebben in dit land. Het is een hele simpele oplossing, waardoor we enorm veel vrijheid voor onszelf weten te creëren. Het is zo simpel, het kost niets en als je eenmaal je ego aan de kant hebt kunnen zetten, dan zal je zien, net als wij, dat het leven veel meer betekent dan hetgeen waar je al die tijd in verwikkeld zat.