Natuur Update 15: 07-09-20 t/m 13-09-20

Algemeen 

“ Om de status van relict te rechtvaardigen moet door vondsten van nog herkenbare plantenresten uit het verleden bewezen worden dat een soort sinds het afsmelten van het landijs onafgebroken in ons land heeft stand gehouden. Voor vrijwel geen enkele soort is dit tot dusverre bewezen, waardoor de hypothese van glaciaal-relicten min of meer op losse schroeven komen te staan”.

Waarom dit nu weer zo interssant is, is vanwege het huidige beleid van bepaalde “natuur” organisaties die sinds een aantal jaren juist soorten ten koste van alles aan het “beschermen” zijn. De reden voor de achteruitgang van deze soorten (zogenaamde vegetatie die over zijn uit de ijstijd en dus heel bijzonder zouden zijn) is de verandering in klimaat (door de mens). Ook daarover staat in dit boek een leuk stukje:

“ De sterke achteruitgang van vele z.g. ijstijdrelicten sinds het begin van deze eeuw bevestigde ogenschijnlijk de hypothese dat ze niet meer aangepast zouden zijn aan het huidige klimaat met hogere temperaturen. In werkelijkheid deed deze achteruitgang zich evenzeer voor bij niet-boreale soorten en bleek ze duidelijk het gevolg te zijn van de zo sterk toegenomen invloed van de mens in de vorm van ontginning, ontwatering e.d.”

Wat de auteur van dit boek hiermee lijkt te vertellen is dat er andere invloeden zijn die vele malen schadelijker zijn voor alle soorten vegetatie en daar het is klimaat er niet één van. Dit was al bekend in 1970 en inmiddels zijn we alweer vijftig jaar verder, maar nog steeds beleid aan het maken op iets wat helemaal niet bewezen is. Het lijkt soms zelfs wel of we het niet mogen spreken over die andere factoren die vele malen schadelijker zijn voor ons landschap. Ontwatering, ontginning, in de laatste decennia sterk toegenomen hoeveelheid aan monoculturen (met veel kale en organisch arme grond) en de tientallen miljoenen opgesloten dieren. Over de oorlog met betrekking tot land, grondstoffen en de economie mogen we het niet hebben. Wel over het klimaat en de zogenaamde schadelijke invloed die dit heeft op ons gezamenlijke landschap. 

Kortom er is geen onomstotelijk bewijs dat de heide en zelfs de mossen en kortmossen die typerend zijn voor de gronden die men classificeert als overblijfselen uit de ijstijd, hier sinds de ijstijd aanwezig zijn geweest. Wat dan misschien nog wel interessanter kan zijn om te achterhalen, waarom zijn deze soorten dan nog hier? Als zij niet al (tien)duizenden jaren aanwezig zijn, wanneer is de situatie dan wederom zo geworden dat deze soorten zich weer gevestigd hebben? Op oude kaarten kunnen we misschien wel wat antwoorden vinden. Ik vind het zelf erg leuk om die oude kaarten zo nu en dan te bestuderen. Het is echt ongelofelijk wat men toendertijd al wist te documenteren en dat zonder vliegende vervoersmiddelen. Je zult versteld staan wat er allemaal te vinden is in die oude kaarten.  

Migratie, gras- en gewasgroei

Wij schrijven in deze stukjes over het migreren met de dieren en de overwegend positieve ervaringen die wij hebben. In het boek Wilde Planten staat wonder boven wonder ook een uitleg over deze manier van met de natuur samenwerken. Dit staat uitgelegd op bladzijde 163 in het subhoofdstuk Successie. In het boek spreekt men over cyclische successie en daarover staat het volgende:

“Wisselen opbouw en degeneratie elkaar ergens regelmatig af, is er een zeker ritme in de toe- en afname van de milieudynamiek ter plaatse, dan hebben we te doen met een cirkelgang, een proces dat cyclische successie wordt genoemd. Dergelijke rondgaande verschuivingen zijn kenmerkend voor de levende natuur en zij vormen in feite de beste verzekering voor het voortbestaan van hoogontwikkelde plantengemeenschappen. Zulke, altijd zeer gecompliceerde vegetaties leven, zoals wij eerder hebben aangegeven, in samenhang met voedselarme milieus die rijk zijn aan organische bestanddelen en betrekkelijk droog zijn. In begroeiingen uit deze categorie zijn er voortdurend successies op kleine schaal gaande, gebaseerd op hier en daar door degeneratie verschafte uitgangstoestanden. Voorbeelden van cyclische successies, waarvan overigens nog maar zeer weinig details bekend zijn, zullen we later nog eens ontmoeten bij de behandeling van voedselarme loofbossen”. 

Allereerst is het bijzonder om te lezen dat er in die tijd (1970) nog zeer weinig details bekend waren over hetgeen wat men kennelijk cyclische successie noemt. Zeker omdat er eerder nog werd verteld dat dit proces van cyclische successie de beste verzekering biedt voor het voortbestaan van hoogontwikkelde plantengemeenschappen. Ook wordt het geclassificeerd als kenmerkend voor de levende natuur. Hoe kan het dan zo zijn dat we juist daar nog heel weinig van weten? Hoe kan het zo zijn dat onze voorouders van over de gehele wereld wel wisten hoe dit proces werkte en in perfecte harmonie met de natuur konden leven? Denk alleen al aan de indianen in het noorden van de Verenigde Staten van Amerika. Zij hebben honderden jaren samengeleefd met de bizons en hun nabije omgeving verbetert in plaats van kapot gemaakt. Dat gebeurde pas toen de kolonisten aan land kwamen en de bizons en later ook de indianen afschoten en daarmee het cyclische proces verstoorden. In Afrika is ook gebleken dat het verwijderen van de inheemse bevolking van hun grond, om dit gebied vervolgens als reservaat te bestempelen, op relatief korte termijn zorgde voor de achteruitgang van dat gebied. Eenmaal verwijderd en niet meer snappende hoe de oudjes het ooit deden konden de jongere generaties weer helemaal opnieuw beginnen met het verzamelen van kennis over al de processen die deze cyclus opmaken. 

Kan dit ook zo zijn geweest bij onze voorouders? Dat zij in perfecte harmonie met onze omgeving samenleefden? Ik denk het wel en ik denk dat het heel mooi kan zijn en worden als we de huidige manier van samenleven zouden integreren met de manier van onze voorouders. We hoeven niet terug naar een jager/verzamelaar situatie, dat zou heel naïef zijn om zo te denken. Er zijn tal van voorbeelden te vinden waarbij een hoogstaande cultuur, met hoogstaande techniek, samen kan bestaan met de natuur. Soms hoor je, als mogelijk antwoord op zo’n stelling, dat Nederland te klein is. Ik denk dat er genoeg ruimte is, het voelt alleen klein omdat er zoveel medemensen zich vreemd gedragen. Ik heb zes maanden in een zeecontainer geleefd in Afghanistan en dat ging prima. Vier mannen met heel weinig ruimte en privacy is goed te doen. Echter, zijn er één of meerdere onruststokers dan wordt de ruimte ineens heel erg klein. Het is naar mijn mening dan ook niet de ruimte die bepaald of iets wel of niet kan, dat zijn wij zelf. Onze mentaliteit, normen en waarden bepalen hoe fijn de manier van samenleven is, niet de hoeveelheid aan ruimte. 

Ik vond het in ieder geval leuk en passend voor dit onderdeel van de update om te delen wat de Vereniging tot behoud van natuurmonumenten in 1970 al met ons wilde delen. Of we het nu cyclische successie, migratie of omweiden noemen maakt eigenlijk ook niet zo heel veel uit. Het is een telkens terugkerend fenomeen wat ervoor zorgt dat onze gezamenlijke wereld steeds weer een beetje beter wordt. Dit zijn de normen en waarden van die- of hetgeen die dit alles in werking heeft gezet. De hogere set van gedrags- en leefvormen die er voor ons zijn gecreëerd.

De weides herstellen goed, we hebben deze week een gemiddelde grasgroei gemeten van 1,0 centimeter. Met de drie weken die we gepland hadden voor de deelweide waar we nu in zitten zou het fijn zijn als het gras nog iets harder gaat groeien. Drie weken en 1 centimeter per week maakt 3 centimeter. Dat is eigenlijk net te weinig om weer door te migreren naar de volgende weide. We gaan met deze groeicijfers proberen om de hoeveelheid aan dagen die we voor de huidige weide hebben uitgerekend een stukje op te rekken. We geven elke dag net een stukje minder vers gras en voeren wat hooi bij als compensatie. Vaak is dat niet wat de varkens het allerliefste eten als het geen winter is, maar het zou fijn zijn als we in plaats van 21 dagen misschien wel 28 dagen kunnen blijven in deze ene weide zodat de andere weides echt goed kunnen herstellen. 

De groei van voor de zomer halen we nu uiteraard niet. De tweede groeiperiode van het jaar is altijd lager dan die van de lente. We kunnen dat mooi zien in de grafiek hieronder. Dit is de grasgroei van 2019. De tweede golf is beduidend lager dan die eerste, maar goed genoeg om een mooie wintervoorraad aan te kunnen leggen.  

Een leuke gedachte, als je al de grafieken van de afgelopen jaren achter elkaar zou plakken dan ontstaat er een prachtig mooi golvend patroon, die wij ook wel de hartslag van de weide noemen. Hoog, niets, laag, niets en weer hoog, niets, laag, niets etc.

Misschien is het nog wat duidelijker als we er wat meer een sinusgolf van maken. 

Ik weet het, niet helemaal perfect, maar het laat mooi zien wat ik bedoel met de hartslag van de weide, of misschien beter gezegd; de hartslag van de natuur. Sommige oude beschavingen noemden het ook wel het in- en uitademen van de natuur. Ook een mooie manier om naar dit prachtige proces te kijken. Wat ik vooral fascinerend vind, is dat het onderliggende principe van deze golvende beweging voor iedereen op de wereld hetzelfde is, maar dat we het principe allemaal op een andere manier mogen ervaren en ons daarmee in resonantie kunnen brengen. In ons land kan dit principe op veel verschillende manieren ervaren worden, net naargelang de natuurlijke omstandigheden die van toepassing zijn op de plek waar je je op dat moment bevindt. Op de kleigronden zal het groeiseizoen anders verlopen dan op de veengronden. Zo ontstaat er lokaal en net weer andere hartslag en zullen de mensen aldaar net weer anders in harmonie leven met hun omgeving. Er zullen plekken op de wereld zijn waar er twee even grote pieken zijn, plekken met langere tussenpozen tussen de pieken en zelfs plekken met maar één piek en één dal. 

De flora

Waar we deze prachtige cyclus vooral in kunnen terugvinden is de flora. Alle bloeiende planten hebben hun eigen moment van bloeien. Sommige planten vinden het voorjaar een mooi moment om hun pracht en praal tentoon te spreiden en andere planten hebben een voorkeur voor de warmere periode van de zomermaanden. 

• 

• 

Een voorbeeld van een plant die houdt van de wat gematigde omstandigheden en bij ons voornamelijk een echte voorjaarsbloeier, is de Dagkoekoeksbloem. In de warme en droge zomermaanden laat zij zich enkel nog herkennen aan de prachtige kelkjes. Dit is wederom een mooi voorbeeld van wat de natuur ons probeert te leren. Over de archetypische structuur die zich onder of achter ons fysieke bestaan bevindt. We kennen allemaal wel het verhaal van de heilige graal. De kelk des levens. De kelkjes van de Dagkoekoeksbloem herinnert ons aan dit principe. Het heeft uiteraard niet zo veel te maken met een kelk in de vorm die we gebruiken om uit te drinken, maar om de vrouwelijke energieën die op meerdere manieren worden gesymboliseerd, waaronder het symbool van de kelk. Uit dit vrouwelijke of generende principe komt al het leven voort en dit is een nooit stoppende kracht vandaar de kelk des levens. In de films wordt er een rare manier van denken aan gekoppeld waarbij diegene die uit de kelk zou drinken het eeuwige leven kon bemachtigen, maar dat is een typerende opvatting voor diegene die enkel het referentiekader hebben van de voornamelijk westerse c.q. materialistische c.q. egoïstische beschaving van heden ten dage. We zijn al onsterfelijk, als geheel, maar als wij leren dat Y.O.L.O. oftewel You Only Live Once de stand van zaken is, dan kan de gedachte je bekruipen dat je iets dient te vergaren om het eeuwige leven te kunnen verkrijgen. 

De kelkjes staan symbool voor de baarmoeder vanwaaruit het nieuwe leven zich ontvouwt, keer op keer, tot in de oneindigheid. In de kelkjes van de Dagkoekoeksbloem ligt de nieuwe generatie Dagkoekoeksbloemen al klaar. Wachtend op een nietsvermoedende voorbijganger of een goede windvlaag, die de kelkjes doet legen en de zaden terechtkomen in de nog grotere kraamkamer, Moeder Aarde. In de tweede lente van het jaar komt de Dagkoekoeksbloem bij ons opnieuw tot leven en fleurt zij nog éénmaal onze omgeving op met haar roze bloemen. 

De dieren waar wij mee samenwerken

Het was deze week een fijne week, met een gemiddelde dagtemperatuur van 22,3 °C was het prima vertoeven voor de varkens en de kippen. Niet dat de dieren erg last hebben gehad van de enorme hitte van de maand ervoor, maar je kunt merken dat ze een stuk actiever zijn dan een paar weken geleden. De kleine kipjes groeien ook hard. De oudste zijn alweer zeventien weken, de Welsumers zijn nu zeven weken en onze kleinste smurf is drie weken oud. Voor de varkens gaat binnenkort weer het beste deel van het jaar aanbreken en dat is de tijd dat de eikels van de bomen vallen. Door het onstuimige weer in de laatste weken van augustus zijn er al aardig wat eikels van de bomen gekomen, maar die zijn over het algemeen genomen nog aardig groen. Eind oktober zullen de rijpe eikels uit hun dopjes vallen en die zijn een stuk smaakvoller dan de groene versie.

We horen elk jaar weer dat we op dienen te passen met de combinatie van dieren en eikels. Net als met veel verhalen die de ronde gaan over ziektes, wat wel en niet te eten i.v.m. gifstoffen, gaan die verhalen eigenlijk niet op voor de setting die wij gecreëerd hebben. Er staan genoeg giftige planten binnen graas bereik van de dieren zoals Vingerhoedskruid, Taxus, Amerikaanse vogelkers, Jakobskruiskruid en natuurlijk de eikels. We zien de dieren van al deze soorten eten. De kippen pikken stukjes uit het vingerhoedskruid, de schapen aten de Taxus en de Amerikaanse Vogelkers en de varkens het jakobskruiskruid en ook de Vogelkers. Naast de varkens aten ook de schapen de eikels. Als we de verhalen dienen te geloven die de ronde gaan over deze “giftige” soorten, hadden wij nu geen dieren meer over gehad. Wij weten, door te lezen en de dieren zelf te bestuderen, dat zij perfect weten wat wel en niet te eten en wanneer dat te doen. Zij lijken zelfs te voelen of de plant in een stadium zit waarin er weinig tot geen gifstoffen aanwezig zijn.

Dit is ook algemeen bekend onder de boeren, wij hebben die verhalen meermaals gehoord, dat dieren heel goed kunnen balanceren. Zij kunnen de ene “giftige” stof neutraliseren met een ander stofje en dan alsnog de voordelen van beide afzonderlijk en in sommige situaties de synergetische voordelen ervan ondervinden. Synergetisch wil zeggen dat een combinatie van stoffen elkaar versterkt, niet alleen de werking van de ene en de andere tezamen, maar een versterking van soms meer dan driehonderd keer de originele potentie. De “oude” plantgeneeskunde, die tot vandaag de dag wordt gebruikt in landen als China (niet heel China is onder de controle van de C.C.P. oftewel de Chinese Communistische Partij), gebruikt dit soort synergetische combinaties in hun medicatie. Zelfs de huidige wetenschap snapt niet hoe deze mensen dit al duizenden jaren weten toe te passen, terwijl zij nooit de beschikking hebben gehad over serieuze techniek die dit soort werkingen op microscopisch niveau kan onderkennen. De verklaring die er nu voor gegeven wordt, is dat zij net zo lang allerlei combinaties hebben getest totdat er een synergetische verbinding werd gevonden. Dat is technisch gezien nog mogelijk, zeker als we de oude Chinese geneeskunde als enig voorbeeld nemen, maar helaas voor de huidige wetenschap en gelukkig voor ons als mensheid is deze kennis over de gehele wereld terug te vinden.

Ook onze voorouders op het Europese continent wisten van deze stofjes af en hoe ze in synergetische verbinding met elkaar gebruikt konden worden. Sommige recepten zijn zelfs zo complex, met meerdere ingrediënten oplopend tot boven de zestig aparte bestanddelen, van een precieze hoeveelheid per ingrediënt die dan, en alleen dan, een gewenst resultaat oplevert. Een bijzondere wereld hebben we toch? Ik blijf het fascinerend vinden om van de dieren te leren. Hoe snel en hoe effectief zij hun voeding kunnen selecteren is ongelofelijk. Ook hun kennis van planten, chemische bestanddelen en wat te gebruiken om een teveel of een tekort te kunnen balanceren. Fysiologisch gezien hebben wij meer gereedschap tot onze beschikking, maar dat lijkt soms weinig te zeggen over de daadwerkelijke effectiviteit ervan.  

De wilde dieren waar wij mee samenwerken

• 

• 

Het is echt herfstig aan het worden. In de ochtenden, als de dauw nog als een deken boven de grond hangt, kunnen we pas goed zien hoeveel leven er om ons heen verborgen is. Honderden spinnenwebben sieren de bodem en de bomen. Zodra de eerste zonnestralen boven de bomen uitkomen, ondergaan de dauwdruppels een metamorfose waarin zij van een vaste vorm naar een gas veranderen en verdwijnt daarmee het inkijkje van de wereld van de spinnen. Een prachtig mooi gezicht en ontzettend handig ook. Als we door de bossen lopen is het best lastig om de spinnenwebben te onderkennen voordat ze daadwerkelijk aan je gezicht vastplakken. Door de spinnendraad omhelzende dauwdruppels is het voor ons een stuk makkelijker om de creaties van de spinnen te omzeilen. Niet alleen voor ons, maar ook voor de spin, want we willen liever niet hun kunstwerk onteren door er met ons gezicht doorheen te lopen. Zo heeft elk seizoen zijn pronkstukken en die van de herfst zijn naar mijn mening toch wel de dampige ochtenden en avonden, met spinnenwebben en natuurlijk alle soorten paddenstoelen die nu letterlijk de grond uit schieten. 

Niet natuurlijke invloeden 

Deze week was enkel maandag een compleet chemtrail vrije dag. Op al de andere dagen behalve donderdag (te bewolkt) waren er duidelijke strepen in de lucht te zien. 

Dit is een oud filmpje van Dane Wigginton, maar dat wil niet zeggen dat het niet nog up to date is. Het filmpje gaat over de hedendaagse straalmotor technologie waarbij het (nagenoeg) technisch onmogelijk is voor de nieuwere vliegtuigen om condensstrepen achter te laten in onze atmosfeer. Enkel in de meest bijzondere omstandigheden zal een High Bypass Turbofan Jet Engine condens produceren, want er komt eigenlijk geen lucht meer door de daadwerkelijke straalmotor om te kunnen condenseren.

Heerlijk hoe makkelijk een kaartenhuis van leugens in elkaar kan storten. De leugens zijn inmiddels zo aangedikt dat zelfs een eencellig organisme door deze leugens heen kan kijken. Het voordeel dat eencellige organismen daarentegen hebben, is dat zij geen hersenen hebben die vanaf geboorte kunnen worden beïnvloed en daarmee geleerd worden dat leugens de waarheid zijn en de waarheid leugens. Dat kan enkel bij mensen. Ook de techniek zal niet liegen en daarom zien we dat op alle gebieden, waar het wrijft in onze samenleving, het debat uit de weg wordt gegaan. Niet dat ik enig nut zie in de huidige vorm van debatteren, maar dat is nu de manier waarop wij kennelijk kunnen bepalen wat wel en niet goed en/of waar is. Als je het debat niet kunt winnen, omdat je liegt of halve waarheden vertelt bijvoorbeeld, dan kun je het debat maar beter in zijn totaliteit uit de weg gaan. Deze mensen achter de schermen zijn nu zo bang geworden voor de waarheid, dat er meer geld wordt besteed op jaarbasis om de waarheid te onderdrukken dan alle humanitaire zorg bij elkaar. Er wordt meer geld besteed om leugens in stand te houden, dan om mensen die echt een handje hulp kunnen gebruiken die helpende hand te bieden. Bijzonder toch?

Afsluitende gedachte 

We leven in zo een mooie tijd. Alle informatie die we zouden willen vinden, is beschikbaar. We denken misschien te weinig tijd te hebben om ons eigen onderzoek te doen, maar we hebben meer tijd dan ooit. We denken dat we te weinig middelen hebben, waaronder geld, maar we hebben juist meer dan ooit!

We hebben er als mensheid nog nooit zo goed voorgestaan. Het scenario, wat al honderden zo niet duizenden jaren draait, heeft zichzelf nog nooit dusdanig blootgesteld aan de hoeveelheid tegenstand die er mogelijk zou kunnen zijn als op dit moment. 

• Er zijn meer mensen dan ooit!
• Er zijn meer mensen dan ooit in staat om te lezen en schrijven.
• Er zijn meer mensen dan ooit in staat hun eigen onderzoek te doen.
• Er is meer geld beschikbaar voor elk individu dan ooit tevoren. 
• Er zijn meer middelen dan ooit om informatie te delen. 
• Er is meer tijd beschikbaar om al het hierboven genoemde ook daadwerkelijk te kunnen toepassen. 

Waarom dit niet “lijkt” te gebeuren is omdat dit moment nu eenmaal al voorzien was. In het document “Silent Weapons for Quiet Wars” staat dit moment in tijd keurig omschreven:

De mogelijkheid bestaat, dat de wapens (geld, opleiding, vrije-tijd en een computer) tegen de machten achter de schermen zou kunnen worden gebruikt. We weten allemaal dat de wapens op zichzelf niet slecht zijn, net als kennis op zichzelf niet slecht is. Het gaat er uiteindelijk om wat we ermee doen. 

Dat is precies waar de machten achter de schermen hun pijlen op gericht hebben. Het binnendringen van onze hersenen waardoor wij de gereedschappen die voor een snelle ondergang van de huidige orde kunnen zorgen, niet op die manier ingezet zullen gaan worden. Het is op dit moment een heel spannend spelletje aan het worden, want alle kaarten liggen op tafel en het kan nog steeds beide kanten op gaan. 

Wat ik met dit stukje wil zeggen, is dat we het eigenlijk echt heel goed hebben en dat we heel veel kansen hebben. Waarom “lijkt” tussen aanhalingstekens staat, is omdat er al ontzettend veel gebeurt in de wereld in het kader van het verbeteren van onze gezamenlijke omstandigheden. De kunst van de media zit in ons te laten denken dat het niet zo is. Er zijn miljoenen you-tube en andere kanalen waar medemensen laten zien wat zij doen met hun “wapens”. Er zijn er minstens nog zoveel die op hun manier al iets doen maar die het niet leuk vinden om hun ervaringen op internet te delen.

Ik kom wekelijks nieuwe bronnen van informatie tegen. Het helpt zeker als je jezelf openstelt voor die andere bronnen en niet te lang in een bepaalde hoek blijf hangen. Er valt zoveel leuks en inspiratiefs te ontdekken en het is zeker in deze tijd zonde om maar op één plek te blijven kijken. Ik zie het een beetje als een kennis vakantie. We kunnen in deze tijd waarin we leven zoveel kennis vergaren van over de gehele wereld, dat het soms een beetje als vakantie voelt. De ene maand kun je leren over de Oosterse filosofieën en dompel je jezelf onder in hun wereld van denken en doen, om vervolgens het oude Egypte weer eens onder de loep te nemen om te zien wat daar allemaal veranderd is sinds het vorige bezoek.

Als je een break wilt van al die vakanties zet je gewoon het nieuws aan en wordt je meegenomen in de fabeltjeswereld van de nieuwe wereld orde. Ik kan me niet voorstellen dat je niet al gauw weer op vakantie zal willen en dat is op dit moment in tijd toch wel fantastisch. Er komt vanzelf een moment dat hetgeen waar we wel onze aandacht in stoppen zich zal manifesteren in de werkelijkheid. Het is nu een soort van Waiting Game. Als je denkt dat we nu al lang genoeg wachten met het griep scenario, dan zit je er aardig naast. Wat denk je van de inheemse stammen van de landen die onder onze naam zijn binnengevallen? De Aboriginals of de indianen? Zij houden het al die tijd al vol, wetende dat dit systeem zichzelf zal vernietigen op den duur. Ook hebben zij nog een betere kijk op het grotere kosmische spektakel en de verschuivingen die daar aan de hand zijn waardoor zij veel vertrouwen hebben in de toekomst.

Ons huidige leven stelt eigenlijk vrij weinig voor. Er zijn bomen die er al waren voordat ik geboren was en die nog doorleven zodra ik dit lichaam verlaten heb. Er is een groter plan, een groter geheel dan puur jij en ik als individu. De mensheid zal blijven bestaan, zeker na alles wat we meegemaakt hebben in de afgelopen jaren, decennia en millennia. Deze manier van denken is mijn rots, mijn ankerpunt waar ik vertrouwen uithaal. Hoe meer ik leer, hoe groter die rots wordt. Hopelijk wordt de rots in dit leven ooit nog zo groot dat ik er mijn huis op kan bouwen en anderen kan uitnodigen om te voelen hoe fijn dat is.